خطرناک ترین و بی ثبات کننده ترین اقدام پرزیدنت ترامپ در دوره ریاست جمهوری پرآشوبش، خروج از توافق هسته ای ایران بوده است.

دونالد ترامپ عامل فجایع این روزهای خاورمیانه نیست، اما فقدان دیپلماسی مشخص آمریکا حاکی از سیاست ناکارآمد ترامپ در خاورمیانه می باشد.

اهانت و تحقیر ناتو توسط ترامپ و افشای ارتباط کمپین انتخاباتی ترامپ با روس ها مرتبط با کرملین در انتخابات 2016 به روشنی مشخص کرده است که اروپایی ها دیگر نمی توانند برای تامین امنیت خود منحصراً به آمریکا متکی باشند.

کره شمالی تنها دلیل همکاری امنیتی آمریکا و ژاپن نیست، نیروهای آمریکایی مستقر در ژاپن وظیفه تامین امنیت در منطقه را بر عهده دارند؛ بنابراین آمریکا بیشتر نگران افزایش قدرت نظامی چین است تا کره شمالی.

تهران در بدترین حالت، انتخابات عراق را یک شکست زودگذر می بیند. اگر چه صدر در انتخابات پیروز شد اما این به معنای شکست ایران نیست.

عدم همکاری اعضای شورای همکاری خلیج فارس در بحران قطر باعث شد مایک پمپئو وزیر امور خارجه آمریکا به منطقه سفر کرده و از متحدانش بخواهد تا به محاصره این کشور پایان دهند.

پرزیدنت ترامپ با طرح این ایده که جنگ های اخیر ایالات متحده امریکا برای تغییر رژیم در خاورمیانه منجر به بدتر شدن وضعیت و افزایش هزینه برای آمریکایی ها گردید، مخالفت خود را نشان داد.

شواهد چند سال گذشته حاکی از علاقه بیشتر روسیه برای برقراری روابط نزدیک تر با ایران است. اما چرا؟

اگر چه مقامات سعودی به طور رسمی از تصمیم ترامپ برای خروج از برجام به وجد آمدند، اما پیامد بلندمدت آن برای عربستان سعودی بسیار غم انگیز است.

بسیاری بر این باور بودند که انتخاب ترامپ، آمریکا را از خاورمیانه خارج می کند حال آن که او به ایجاد و شکل گیری ائتلاف منطقه ای علیه ایران کمک کرده است. بنابراین هدف بلند مدت آمریکا تغییر رژیم ایران است.

در آوریل 2017م. محمد بن سلمان ولیعهد عربستان به واشنگتن پست گفت عربستان سعودی سیاست های نفتی خود را با مسکو هماهنگ می کند تا روسیه را متقاعد کند که روابط با ریاض بهتر از روابط آن ها با تهران است.

تداوم محیط سیاسی و نظامی نامطمئن در سوریه و پتانسیل واقعی وقوع تحولات غیرمنتظره می تواند هر گونه پیشرفت در حل اختلافات ترکیه و آمریکا را تهدید کند؛ چرا که دو طرف که پیش از این به عنوان شرکای استراتژیک عمل می کردند، امروز بیشتر دشمن هستند تا دوست.

اگرچه اخیراً با وجود اقدامات بازیگرانی از جمله اسرائیل، ترکیه و آمریکا، وضعیت سوریه تنش آمیز شده، اما تاکنون صرفاً به جنگ های لفظی بین طرفین محدود بوده است؛ این رویدادها نشانه خوبی برای پایان ماجرا نیستند.

ژنرال جوزف فوتل فرمانده نیروی آمریکا در خاورمیانه به سی ان ان گفت: «آمریکا درصدد خروج از منبیج نیست و بین دو کشور نیز همچنان بحرانی شکل نگرفته و دیپلماسی هنوز به عنوان یک گزینه مطرح است. اما مهم ترین هدف دولت ترکیه از تهاجم به عفرین کسب سهم و نفوذ در سوری

تضمین کردهای عراق به تهران درخصوص عدم حملات فرامرزی گروه های مخالف کرد از کردستان عراق علیه ایران، نقطه عطفی پس از رفراندوم جنجال برانگیز استقلال کردستان عراق و حکایتی از تحولی عمده در بهبود روابط اربیل و تهران می باشد.

دولت ایران در مقابل تهاجم ترکیه به شمال سوریه موضع نه رد نه تایید کامل را اتخاذ کرده است و از سوی دیکر دولت ترکیه هدفش از حمله به عفرین سرکوب کردها نیست بلکه ایجاد منطقه نفوذ برای خود در آینده سوریه است.

جنگ برای روحانیون عربستان سعودی مطلوب است؛ زیرا آن ها مدت طولانی درصدد تقویت گروه های سنی سلفی در یمن بودند.

دولت فرانسه در طول دوران ریاست جمهوری فرانسیس اولاند به دنبال سرنگونی بشار اسد بود ولی در دوران امانوئل مکرون شاهد این هستیم که آن ها نه تنها برای آینده نزدیک حضور اسد را پذیرفته اند، بلکه فرانسه در این دوره از طراوتی دیپلماتیک برخوردار است .

دولت ترکیه امروزه با کاهش کاربرد قدرت نرم و افزایش استفاده از قدرت سخت ،درصدد افزایش نفوذ خود در منطقه خاورمیانه است. این کشور تهاجم را بهترین ابزار برای تامین منافع ملی خود می داند و تهاجم به عفرین در این راستا است...

مهم ترین سوالی که در مورد آینده این ائتلاف می شود پرسید این است که آیا این دو رژیم به سمت برقراری روابط دیپلماتیک حرکت می کنند؟ برای پاسخ به این پرسش باید گفت که اخباری که در رابطه با ارتباط اسرائیل و عربستان مطرح می شود، از هر کدام از طرفین قطعاً هماهن