انسان مدرن در تصویر سکنا گزیده است.

زیست قدرت اصطلاحی بود که به وسیله ی فیلسوف فرانسوی، میشل فوکو، برای اشاره به عمل دولت های مدرن و قاعده مندی سوژه هایشان به وسیله انفجار تعداد بی شمار و مختلف روش ها برای دست یابی به مقهور سازی بدن ها و کنترل جمعیت هایشان ابداع شد.

کتاب مشهور «روشنفکران و سیاست» توسط مارک لیلا به بررسی اندیشه‌های شش اندیشمند برجسته جهان یعنی مارتین هایدگر، کارل اشمیت، والتر بنیامین، الکساندر کوژو، میشل فوکو و ژاک دریدا می پردازد و می‌کوشد مرز میان فلسفه و فلسفه سیاسی را مورد کاوش قرار دهد.

در تبیین جدیدی که فوکو ارائه می‌دهد قدرت نه پدیده‌ای منفی و نه مثبت است که دارای کاربردی دوگانه است که در عین تحدیدکننده بودن مولد نیز می‌باشد. قدرت عامل شکل‌گیری برساخت‌های تاریخی تمامی هویت‌ها، نهادها، ایدئولوژی‌ها، باورها، اعمال، مفاهیم و معانی است.

از دیدگاه تبارشناسی، فلسفه به پایان خود رسیده است. تعبیر، کشف معنایی نهفته نیست؛ «اگر تعبیر کار پایان‌ناپذیری است، دلیل آن تنها این است که هیچ‌چیز برای تعبیر وجود ندارد، هیچ‌چیز مطلقاً اولیه‌ای برای تعبیر وجود ندارد، زیرا به‌هرحال هر چیزی در بنیاد خود پیش