فراتاب: او با یک دست شکمش را گرفته بود و با دست دیگر، کبودی روی گونه‌اش را می‌پوشاند. وقتی با احتیاط پرسیدم چرا چیزی نمی‌گوید، آهسته گفت: «اگه بفهمه شکایت کردم، بچه‌ام را از من می‌گیرد؛ شاید هم بکشدش .»
دوران بارداری برای خیلی از زنان، نه فصل آرامش و انتظار، بلکه زمانی همراه با ترس و خشونت است. این گزارش تلاش می‌کند گوشه‌ای از رنج‌های پنهانی را روایت کند که اغلب در سکوت، و پشت درهای بسته خانه‌ها می‌گذرد.
خشونتی پنهان در آغوش خانه
زنانی که در دوران بارداری خشونت می‌بینند، اغلب هیچ مسیری برای نجات ندارند. خانواده‌هایشان آن‌ها را به «تحمل» دعوت می‌کنند، قانون سکوت اختیار کرده، و نهادهای حمایتی کم‌اثر یا ناکارآمدند. حتی پزشکان، علائم آزار را نادیده می‌گیرند یا آن را به استرس بارداری نسبت می‌دهند.
زن، جنین، و ترس
این خشونت تنها روان زن را زخمی نمی‌کند؛ تحقیقات نشان داده آزارهای جسمی و روانی در دوران بارداری می‌تواند منجر به سقط جنین، زایمان زودرس، یا مشکلات رشد جنین شود. با این حال، بسیاری از زنان از ترس آسیب بیشتر، حاضر به گزارش آن نیستند.
صدایی برای مادران بی‌صدا
نبود سازوکار حمایتی و قانونی برای حمایت از زنان باردار، آن‌ها را در چرخه‌ای از ترس، وابستگی و سکوت نگه می‌دارد. مراکز مشاوره در دسترس نیستند، پیگیری قضایی زمان‌بر و ناامن است و بسیاری حتی نمی‌دانند حق دارند کمک بخواهند.
زایش با کرامت، نه با ترس
اگر قرار است مادری آغازگر زندگی باشد، پس باید زندگی خودش نیز ارزشمند شمرده شود. آموزش عمومی درباره خشونت خانگی، ایجاد سامانه‌های محرمانه مشاوره، و الزام مراکز درمانی به بررسی علائم آزار، می‌تواند نخستین گام برای حمایت از زنانی باشد که در سکوت، هم درد بارداری و هم رنج خشونت را به دوش می‌کشند.
گزارش از مریم حسینی فعال حوزه زنان و از اعضای مدرسه روزنامه‌نگاری فراتاب
بازنشر این مطلب با ذکر منبع «فراتاب» بلامانع است
