اگرچه «دونالد ترامپ»، رئیس جمهور آمریکا روز هفتم سپتامبر در پی حمله طالبان به پایتخت افغانستان که به کشته شدن 11 تن، از جمله یک نیروی ویژه آمریکایی انجامید، مذاکرات را متوقف کرد، اما به نظر می‌رسد ماراتن 9 دوره مذاکرات میان طالبان و آمریکا می‌تواند به یک نقطه عطف منتهی شود. ترامپ در توئیت‌هایش به این نکته اشاره کرده که طالبان ایمان کافی به مذاکرات ندارد و از رهگذر حملات خشونت‌بار درصدد تقویت جایگاهش در مذاکرات برمی‌آید. برهان عثمان نیز در یک تحلیل برای روزنامه نیویورک تایمز تأکید می‌کند طالبان می‌خواهد «روحیه نیروهای افغان را تضعیف کرده و نشان دهد می‌تواند بیش از نظامیان آمریکایی عمر کند».
اما طرف دیگر این معادله سهم آمریکا در تشدید خشونت است. در طول دو سال گذشته حملات هوایی و بمباران‌های آمریکا افزایش داشته است. در حالیکه بیشتر حملات طالبان مراکز شهری را هدف قرار داده، نیروهای طرفدار دولت به مناطق روستایی حمله کرده اند. این امر باعث شده حملات طالبان بیشتر در رسانه‌ها ظهور و بروز یابد ولی حملات طرف مقابل کمتر به چشم آید. برای مثال «مایک پومپئو» بیستم سپتامبر 2019 در یک کنفرانس خبری ضمن اعلام قطع 160 میلیون دلار از کمک‌های آمریکا به دولت افغانستان از کشته شدن دسته‌کم «هزار شورشی ظرف 10 روز گذشته» خبر داد.
همچنین آمار نیز نشان می‌دهد بمباران هوایی مناطق تحت کنترل یا نفوذ طالبان و یا مناطق مورد مناقشه در دو سال اخیر دیگر بار به اوج رسیده است. در حالیکه شمار بمب‌های مورد استفاده در حملات نیروهای طرفدار دولت کابل در سال 2016 تنها 1.337 بمب بوده، این رقم در سال 2017 سه برابر افزایش یافته است. در سال 2018 نیز نیروهای افغان و آمریکا روی هم رفته 5.213 بمب را در سراسر افغانستان ریخته اند.
نمودار تعداد بمب‌های مورد استفاده در حملات علیه طالبان در افغانستان
از سوی دیگر مقامات آمریکایی و افغانستانی نیز صراحتاً بر تشدید فشار نظامی خود در ماه‌های اخیر صحه می‌گذارند. بنابراین نیازی به گفتن نیست که شورشیان طالبان با تشدید حملات خشونت بار تنها قصد دارند از دشمنان خود عقب نمانند و در بازی توازن قوا شکست نخورند.
اگرچه ممکن است این استدلال مطرح شود که خشونت به کار گرفته شده از سوی نیروهای دولتی، مشروع و با هدف کنترل خشونت بی حد و حصر یک گروه تروریستی است، اما در واقع نمی‌توان انکار کرد که تنها طالبان نیست که بر تنور خشونت طلبی می‌دمد. به یک معنا طالبان تاکتیک نظامی خود را از روی دست نیروهای طرفدار کابل کپی برداری کرده است. در چنین شرایطی درگیری‌های اخیر عمدتاً به این نقطه منتهی شده اند که شمار شهرهای امن کاهش بیابد. اما از سوی دیگر نیز حملات نیروهای دولت و آمریکایی ها باعث تغییر وضعیت برخی مناطق از حالت «تحت کنترل طالبان» به «مورد مناقشه» شود و لذا شمار شهرهای مورد مناقشه به شدت افزایش یافته است. اما این نیروها موفق به اعاده امنیت در بیشتر شهرهای مذکور نشده اند و تنها میزان حضور یا نفوذ طالبان در این شهرها کاهش یافته است.
بازنشر این مطلب با ذکر منبع «فراتاب» بلامانع است
