در تعاریف بزرگانِ اندیشه از «انسان» و ساحت های او، «تفکر» به عنوان مبنایِ قصدیت و اراده گرایی انسان جایگاهی ویژه دارد. همواره این تفکر بوده است که سوژگی انسان را بنا نهاده و با تبدیل امور بیرون از ذهن به ابژۀ ذهن او را اعتلا بخشیده است.