فراتاب - گروه ترجمه:آدام ژوبین، پژوهشگر مقیم مدرسه عالی مطالعات بین الملل جان هاپکینز، از سال 2015 تا 2017 در سمت معاونت تروریسم و اطلاعات محرمانه مالی وزارت خزانه داری و از سال 2006 تا 2015 به عنوان رئیس دفتر کنترل اموال خارجی (افک) فعالیت داشته است.
او به عنوان یکی از طراحان کارزار تحریم ایران در دولت جورج بوش و باراک اوباما و نیز در مقام کارمند رسمی دپارتمان دارایی مسئول رفع تحریم ها پس از عقد معاهده برجام، مذاکره مجدد برجام را گمراه کننده می خوانَد. از نظر او ایران و نمایندگانش در منطقه متحدان و منافع آمریکا در خاورمیانه را از سوریه تا لبنان و از یمن تا عراق مورد تهدید قرار داده اند. پرسش اصلی او این است که چرا باید خود را با خطر رهایی ایران از غل و زنجیر برجام رو به رو کنیم؟

زمانی که در 20 سپتامبر از ترامپ درباره اینکه آیا ایالات متحده از برجام خارج می شود یا خیر سوال شد او از اعلام تصمیمش طفره رفت. من تهدیدی که از سوی ایران متوجه آمریکا است را درک می کنم و از شبهات موجود در برجام آگاه هستم. علی رغم اینکه برجام ایران را از پیگیری سلاح هسته ای به طور همیشگی منع می کند، محدودیتهای آن بر غنی سازی اورانیوم برای مصارف داخلی طی یک دهه آینده تا حد زیادی برطرف خواهد شد، چیزی زودتر از آنچه ایران هراسان تصور می کند.
با این وجود، عناصر مرکزی این معاهده بسیار قوی هستند. ایران نود و هشت درصد از اورانیوم غنی شده خود را تسلیم کرده است؛ میزان قابل توجهی که فرار از این قرارداد را بسیار نامحتمل می کند. رآکتور آب سنگین نیز تا حد زیادی غیر قابل استفاده شده است. از طرف دیگر سیستم فراگیر بازرسی این فرصت را برای بازرسان آژانس بین المللی اتمی فراهم کرده است تا هر سایتی را که به فعالیت آن مشکوک هستند، مورد بازرسی قرار دهند. اگر تا به این حد امتیازات فعلی با اهمیت به نظر نمی رسند بهتر است نگاهی به شرایط سال 2010 بیاندازیم. زمانی که با کشوری با پنجاه برابر اورانیوم غنی شده نسبت به امروز، هفده هزار سانتریفیوژ تولید انبوه مواد در هر ماه ، یک رآکتور آب سنگین در حال احداث و فقدان هر گونه بازرس از سوی آژانس بین الملی هسته ای روبه رو بودیم. جای تعجب نیست که مقامات ارشد نظامی و کارشناسان اطلاعات اسرائیل نگرانی خود را از لغو این معاهده اعلام کرده اند.
اگر که رفع تحریم ها ایران را به تهدیدی خطرناک تر تبدیل کند، شاید تا حدودی کسانی را که خواهان خاتمه دادن به برجام هستند را درک کنم . من اخطارهایی نظیر واریز 150 میلیارد دلار و میلیون ها دلار کمک تازه ایران به خزانه تروریستها را دیدم که هیچ کدام رخ نداد. ایران 50 میلیارد دلار ذخایر ارزی اش را که ضبط شده بود باز پس گرفت. این در حالی ست که اقتصاد ایران با کسری پانصد میلیارد دلار رو به رو بود. با توجه به ارزش فعلی دلار (با احتساب نوسان نرخ تبدیل ارز) تولید ناخالص داخلی ایران توسط سازمان بین المللی پول 35 درصد کمتر از سال 2011 بوده است. یقینا پایبند ماندن به برجام برای ایران منافعی در بر خواهد داشت؛ اگرچه این منافع سالها زمان می برد تا به ثمر بنشیند. برخلاف اخطارهایی که ازسوی مخالفان برجام مطرح شد، حزب الله نماینده ایران از فشارهای مالی زیادی رنج می برد. تابلوهای اعلانات تابستان امسال در لبنان با آگهی فروش خدمت سربازی در قبال پرداخت 1000 دلار را می توان گواهی بر این امر دانست.
رویکرد دولت ترامپ برای قوت بخشیدن به کارزار بین المللی مقابله با مقاصد شوم ایران از نظر من صحیح است. تحریم های هدفمند، ممنوعیت های جا به جایی، همکاری های نظامی با متحدان و فشارهای دیپلماتیک همگی تضمین شده اند. اما این تنها قرارداد هسته ای است که اجازه عملی کردن این راهکارها را فراهم می کند. همانطور که دپارتمان خزانه داری گام های مهمی جهت تحریم شبکه های مربوط به خرید تجهیزات موشک وسایبر را بعد از برجام هدف گرفت. از سوی دیگر امید است که بتوان اتحادیه اروپا را برای قلمداد کردن حزب الله به صورت کامل -بدون تمایز قائل شدن میان جناح سیاسی و نظامی آن- به عنوان یک گروه تروریستی متقاعد کرد.
با اینحال خدشه وارد کردن به توافقی که مورد حمایت جامعه بین الملل قرار دارد بدون وجود هیچ گونه تخطی از آن توسط ایران، شرایط را برای ایالات متحده جهت تشکیل ائتلافی علیه آن به مراتب دشوارتر میکند تا آسانتر. همچنین باعث بی فایده شدن تحریم ها به عنوان ابزاری جهت ایجاد تغییرات محتوم در آینده می شود. چگونه امکان دارد که کشور مورد هدف رفتار خود را در قبال رفع تحریم ها تغییر دهد زمانی که ایالات متحده به تعهدات خود پایبند نباشد
اخیراً در دولت ترامپ عده ای باور دارند که این دولت باید همزمان با رفع تحریم ها از اذعان به وفاداری ایران به برجام از این رو که نگرانی هایی خارج از حوزه هسته ای موجود است خودداری کند. در صورتیکه تخطی جدی ای از سوی ایران رخ دهد دولت ترامپ باید از راهکار تهدید به بازگرداندن تحریم ها استفاده کند. اما در صورتیکه آژانس بین المللی پایبندی ایران به تعهداتش در برجام را با امتناع از در نظرگرفتن رفتار ایران خارج از موضوع توافق تایید کند، بردی ماهرانه در پی خواهد بود. ملت های بزرگ زمانیکه نوبت به توافقات بین المللی می رسد از به مخاطره انداختن آن اجتناب می کنند. این رفتار به خصوص زمانی کوته بینانه به نظر می آید که آمریکا در پی متقاعد کردن جهان برای پیوستن به کارزار تحریمی است که هدف آن بهره برداری از دیپلماسی هسته ای علیه کره شمالی اعلام شده است.
درسخت گیرانه ترین شرایط برای اِعمال تحریم ها ، در صورتیکه کسی پیشنهاد کند کشورهای مخالف با منزوی کردن ایران، از دریافت دلار آمریکا محروم شوند، یقینا تجربه جایگاهی که من در آن بوده ام را نداشته است. زمانی که توافق عمومی بر سر یک هدف وجود دارد ما می توانیم از قدرت نفوذ خود برای افزایش فشار استفاده کنیم، همان مسیری که در برنامه هسته ای طی کردیم. این در حالی ست که ما نمی توانیم اروپا، روسیه و چین را به اجتناب از همکاری اقتصادی با ایران به دلیل منافع سیاسی ای که با ما در آن اشتراک ندارند مجبور کنیم. تنها تهدیدی که از سوی ایران توسط شورای امنیت سازمان ملل شناخته شد برنامه هسته ای آن بود. دیکته کردن سیاست خارجی آمریکا به جهان با تهدید آنها به محرومیت از دسترسی به دلار آمریکا در دراز مدت، برتری و قدرت نفوذ این کشور را در بازار خودش از بین خواهد برد.
دست و پای ایران امروز با فشارهای اقتصادی و یک دهه محدودیت های هسته ای به نوعی بسته شده است. این کاملا دور از عقل است که نفوذ بین المللی خود را نادیده بگیریم و به ایران یک رهایی زودرس از غل و زنجیر برجام اعطا کنیم.

 آدام ژوبین، کارمند وزارت خارجه آمریکا

برگردان به فارسی: آنا یوسفیان

منبع: واشنگتن پست

بازنشر این مطلب با ذکر منبع «فراتاب» بلامانع است