فراتاب: سردشت نخستین شهری است که در جنگ قربانی بمباران شیمیایی توسط بعثی‌های عراقی شده است، به همین مناسبت و با همت مردم سردشت هر سال در روز شوم حمله مراسم‌های پاسداشتی گرفته می‌شود که طی آن جانبازان، خانواده‌ها و عموم مردم در پاسداشت سالگرد بمباران شیمیایی شهرشان حضور می‌یابند اما طی چند سال اخیر و بخصوص مراسم امسال این مراسم تا حدی بدون توجه کافی و لازم برگزار شد. بررسی این مطلب که چرا حضور جانبازان، خانواده‌ها و حتی مشارکت مردم در پاسداشت سالگرد بمباران شیمیایی سردشت تا این حد کمرنگ است نیاز به تامل و بررسی دارد، مسئله‌ای که کاملا ریشهای فرهنگی دارد.
حدود ۱۰ سال قبل فعالین مدنی و سازمان‌های مردم نهاد چندی برای گرامی‌داشت این روز شبانه روز تلاش می‌کردند تا یاد و خاطره عزیزان، وسعت ظلم و ستم رژیم بعثی و هم‌دستانش را به گوش هموطنان و جهانیان برسانند تا شاید از بکار بردن این سلاح در جهان جلوگیری نمایند و دیگر شاهد کشتار جمعی انسان‌ها نباشیم. ولی در خیلی از موارد با موانع و مشکلات زیادی روبرو می‌شدند که خود یکی از علل مهم کناره‌گیری آنان در این رابطه است.
تشکیل انجمن مصدومین شیمیایی و فعالیت آن موجب شد در سال 1379 مجددا کمیسیون شناسایی مصدومین فعال شود. همچنین ارتباط انجمن مصدومین با انجمن چاک به رهبری علی سیاسی توانست به شناسایی عامل فروش مواد اولیه بمب به کشور عراق در هلند به نام فرانس فان کمک کند، او به دادگاه لاهه معرفی و حکم حبس ۱۵ سال حبس برایش صادر شد. از طرفی شهرداری سردشت به عضویت اجلاس شهرداران برای صلح در جهان درآمد. اما بعد از آن با توجه به هزینه زیاد و مشکلات عدیده پرونده مسکوت ماند .
از طرف دیگر جانبازان به حق و حقوق قانونی خود آشنا نیستند و به همین حقوق ماهیانه و امتیازات اندک ناشی از آن اکتفا کرده‌اند . مردم در خیلی از موارد خود را به عنوان قربانی نمی‌بینند. ترس از بسته شدن پرونده جانبازی و مخالفت مسئولین محلی در خیلی از موارد، مانع فعالیت و تلاش آنان در عرصه‌های مختلف می‌شود.
نداشتن یکپارچگی و انسجام لازم در انجمن مصدومین شیمیایی خود سد بزرگی در اطلاع‌رسانی وآگاه‌سازی جانبازان و آشنا نمودن آنان به حق و حقوق خود به عنوان قربانی سلاح شیمیایی است .مسئولین کشوری نتوانستند پیام لازم در خصوص این سلاح مخرب کشتار جمعی را به گوش رهبران سیاسی دنیا برسانند شاید خود روزی قربانی این سلاح شوند همسایگی و دوستی ایران با عراق مانع اقدام ایران در خیلی از موارد شد .
و مهمتر از همه نگرش مردم شهر به مسئله است که معتقدند وظیفه حقوق بگیران جانباز است که پیگیری کنند و ترس افرادی که هنوز در نوبت کمیسیون رسیدگی به پرونده خود می‌باشند .
ترس از رسیدگی به مواردی که درصد بیشتری از آنچه هستند شامل شدند و تنفر کسانی که بنا به دلایلی پرونده آنان در کمیسیون رد شد . به امید روزی که انسانیت در تارو پود ما ریشه دواند و اعمال ما براساس عشق به انسانیت باشد نه نفع شخصی افراد.
گزارش از منیره عبداله‌پوری
باز نشر این مطلب با ذکر منبع «فراتاب» بلامانع است.
