سنتی که در چند جای مختلف آن از جمله در ایران و بخصوص در جغرافیای کردستان از قدمتی قابل توجه برخوردار است. سنتی که با توجه به ویژگی‌های ژئوپلتیک و نیز تار و پود فرهنگ حاکم بر آن بطور نسبی همچنان در این جغرافیای نسبتا وسیع باقیمانده است.

 

به همین دلیل می‌بینیم هرگوشه از کوهستان‌های سر به فلک کشیده یا دشت‌های کردستان مامن و ماوای پناهجویان و پیروان آئین‌ها و طوایف مختلف بوده است.‌

 

این روال باعث شده تا به مرور زمان یک تنوع و تکثر کم‌نظیر فرهنگی به مثابه یک سنت تاریخی با ساختی اجتماعی در آنجا شکل بگیرد که با اصلی اخلاقی همچون «عیسی به دین خود و موسی به دین خود» به زبان امروزی‌تر می‌توان آن را خاستگاه و پرورش‌دهنده‌ی یک فرهنگ پلورالیستی (تکثرگرایی) قدرت‌مند و پرانعطاف نامیدش.

 

از جمله آئین‌های مروج رواداری و همزیستی در کردستان (ایران و عراق) باید به پیروان آئین یارسان اشاره کرد. مذهبی قدیمی که دارای پیروان گسترده در دو سوی مرزهای ایران و عراق است.‌

 

در همین زمینه «هنری بایندر» جهان‌گرد فرانسوی در سفرنامه‌ی «در کردستان، در بین‌النهرین و پرشیا» حدود یک‌صد و چهل سال پیش این‌چنین نوشته است: «اکثریت کُردهای ایران از فرقه‌ی علی‌اللهی‌اند، اگر آن‌ها را در انجام کارهای‌شان آزاد گذارند، آنان هم در کار دیگران مداخله نمی‌کنند چرا که سنت احترام به عقاید مذهبی دیگران در بین آنان بسیار قابل توجه است.»

 

و اما جشن خاوندکار؛ این روزها یارسانان مهمترین جشن مذهبی خود را بنام «جشن خاوندکار» از قدیمی‌ترین سنت‌های کُردهای منطقه را پاس می‌دارند، این جشن سه روزه براساس تقویم کُردی با آغاز فصل زمستان شروع می‌شود و یارسانان بایست سه روز روزه بگیرند و سپس با قربانی کردن گوشت خروس و ... و موسیقی روح‌افزای تنبورنوازی جشن می‌گیرند.

 

در اینجا جا دارد که جشن خاوندکار که مهمترین عید مذهبی آئین یارسان (یاری) است را به پیروان آن تبریک بگویم.‌

 

بالشخصه بسیار دوست داشتم امسال در این مراسم شرکت می‌کردم و حسب اتفاق و با لطف استاد نعمت زحمتکش نیز دعوت شده بودم که متاسفانه بروز پاره‌ای مشکلات مانع از حضورم شد امید دارم در سال‌های آتی سعادت حضور بیابم.

 

نویسنده: اردشیر پشنگ