فراتاب – گروه اجتماعی: سال‌هاست از آخرين روزهاي اسفند 1366 مي‌گذرد، اسفندي كه يادآور خاطرات تلخ براي مردم حلبچه و نودشه است و ننگي شد براي جامعة بين‌الملل به‌خاطر سكوتش. تقريباً يك روز بعد از بمباران شيميايي حلبچه توسط رژيم ملعون و منحوس بعث، نودشه هم در بيست و ششم اسفند ماه مورد حمله شيمیاييِ رژيم صدام قرارگرفت. ده‌ها نفر شهيد و مجروح شدند و تعداد زيادي دچار انواع بيماري‌هاي لا‌علاج از قبيل بيماري‌هاي تنفسي، ريوي، چشمی و روحي شدند. اکنون که مدت‌های زیادی از آن حادثه تلخ گذشته، هنوز هم زخم‌هاي خيلي از قربانيان التيام نيافته و هر روز زخم‌هاي‌شان بيشتر سر باز مي‌كند و كابوس درد و ترس آنها را رها نمي‌كند.
اين قربانيان هميشه از زمستان و روزهاي آخر اسفند شكايت دارند، چرا كه اين درد و رنج در تن آنها لانه كرده و تا آخرین نفس آنها را رها نمي‌كند.
كمتر كسي از اهالی نودشه است كه خانوادة فلاحي‌ها و يعقوبي‌ها را نشناسد؛ خانواده‌هايی که بيشترین قربانيانِ اين حادثه تلخ بوده‌اند. هر از گاهی يكي پس از ديگري غزل خداحافظی را می‌خوانند و ديگر صداي سرفه‌هاي خشك آنها و بند آمدن نفس‌شان را كه عمري با آن خو گرفته بوديم، نمي‌شنويم. آه چقدر سنگین است تحمل این آلام!
قربانیان این واقعه تلخ، در تمامي اين سال‌ها در بيمارستان‌هاي تهران (ساسان، بقية‌الله و...) سرگردان بوده‌اند. با خيلي از اين عزيزان كه در حال حاضر در كنار ما نيستند، ملاقات داشته‌ام و ساعت‌ها با هم بحث و درد دل کرده‌ایم و هميشه از زمانة خود شكايت داشتند كه به چه جرمي و به چه گناهي ... ای کاش مي‌شد بعضي از مسئولين ذيربط يك شبانه‌روز را با اين قربانيان به سر مي‌بردند تا مقداري از درد و رنج آنها را احساس مي‌کردند.
چه می‌توان گفت در حالی‌که روزها و شب‌ها براي اهالی اين ديار فراموش‌شده، ایام آخر اسفند است و خبری از ترانه‌هاي بهاري نيست، چرا كه اين مردمان داغ‌ديده از كمترين امكانات اوليه برخوردار نيستند و هر روز در صف كپسول گاز و نفت می‌ایستند و جوانان با استعداد و تحصيل‌كردة شهر جوياي كار و لقمه‌اي نان حلال. به اميد نخستين ترانه‌هاي بهاری و آرزوي سلامتي براي اين عزيزان.
فاروق امینی
کارشناس ارشد حقوق جزا و جرم شناسی
بازنشر این مطلب با ذکر منبع "فراتاب" بلامانع است.
