او روایی تیزبینی است که همه‌ی حوادث را با جزئیات دقیق مشاهده و در روح و جانش ضبط می‌کند، سپس در خلوت خویش اشعاری را می سراید که بی تردید بخشی از حافظه‌ی تاریخی سرزمین ایران است .

یکی از جنبه های خاص شعر فروغ به کارگیری کهن الگوها است. بررسی خاستگاه، فرهنگ، اندیشه ناخودآگاه جمعی است. فروغ به فصل ها و احساساتی که در کهن الگوی آن وجود دارد به زیبایی اشاره می کند.