فراتاب - گروه بین الملل: فیلم های معروف هفت دلاور (The Magnificent Seven) و بازگشت هفت دلاور ( return of the seven) عنوان دو فیلم آمریکایی در ژانر وسترن می‌باشد که برداشتی آزاد از فیلم بی نظیر هفت سامورایی ساخته آکیرا کروساوا است. در هر دو فیلم نقش اصلی و رهبر این گروه ناجی، یول براینر است که اتفاقا اصالتی روسی و ظاهری بی بدیل به ولادمیر پوتین دارد.

داستان فیلم اول در مورد هفت تیرانداز حرفه ای به رهبری کریس آدامز (با بازی یول براینر) است که به کمک مردم فقیر یک دهکده می شتابند. مردم این دهکده دیگر از فقر و تنگدستی به ستوه آمدند و به دنبال استخدام چند تیرانداز برای حفاظت در برابر چپاول راهزنان هستند. این گروه موفق می شوند که راهزنان را سرکوب کنند و شادی و امید دوباره به دهکده برگردد.
در اتحاد جماهیر شوروری پس از فروپاشی چندین جمهوری جدید و همچنین روسیه فدرال متولد شد. روسیه ای خسته و شکست خورده که در طول سال ها ایدئولوژی های مسحور کننده و خیالی کمونیسم (نوید دهنده آینده ای درخشان) را به مردم حقنه کرده بود. مردمی شکست خورده که توان رویارویی با هجوم رقیب را نداشتند و وضعیت اسف بار اقتصادی کمرشان را شکسته بود. بوریس یلتسین، رییس جمهور بعد از فروپاشی، دائم الخمری بود که بیشتر اوقات مست بود تا هوشیار. از دل این نابسامانی های سیاسی ـ اقتصادی ولادمیر پوتین به مانند کریس (قهرمان فیلم هفت دلاور) به کمک این مردم شتافت و در طول یک دهه توانست غرور یک ملت را بازگرداند و اقتصاد روسیه را به روشی روسی سامان دهد.

در فیلم دوم یعنی بازگشت هفت دلاور، این بار راهزنان دوباره بازگشتند و دوباره کریس به کمک آنها آمد. کریس موفق شد با رهبری شش دلاور دیگر بار دیگر راهزنان را شکست دهد.
دوره سوم ریاست جمهوری پوتین با مدل خلاقانه روسی (پوتین ـ مدودوف) با گسترش ناتو همراه بود و خارج نزدیک روسیه را تهدید می کرد. تغییرات سیاسی در کشور اوکراین سبب شد این بار پوتین دوباره بازگردد و از حیثیت ابرقدرتی روسیه در نظام بین الملل دفاع کند. در یادداشتی که استفان والت نگاشته است به این مورد اشاره کرده است که نباید غرب بی رحمانه به غرور مردم روسیه ضربه می زد تا خرس خفته بیدار شود:

"اگر شما همانند یک رئالیست فکر کنید بحران اوکراین متفاوت تر از آن چیزی است که توسط کشورهای غربی مطرح می شود. کشورهای غربی معمولا پوتین را به خاطر اقداماتش مورد سرزنش قرار می دهند. اما رئالیست ها بر این تاکید دارند که قدرت های بزرگ به مرزهای خود حساس هستند و اگر قدرت های بزرگ دیگر خواهان تجاوز به منطقه دیگر باشد به دفاع از خود می پردازند. در مورد اوکراین، آمریکا و هم پیمانان اروپایی اش به گسترش ناتو در شرق اروپا اقدام کرده اند در حالی که هشدار های مکرر مسکو را نادیده گرفته اند. در سال ۲۰۱۳ آمریکا و اتحادیه اروپا در یک همکاری مشترک تلاش کردند تا اوکراین را از محور مسکو خارج کنند و به همین دلیل در فرایند سیاسی داخلی این کشور مداخله آشکار داشتند. از آنجایی که دولت اوباما بر اساس رویکرد رئالیسم عمل نمی کرد با تصرف کریمه توسط پوتین با غافلگیری روبرو شد. اگر چه واکنش پوتین قانونی و مشروع نبود اما این رویداد اروپایی ها را به وحشت انداخت و ناتو بر طبق رویکرد رئالیستی استحکامات خود را در اروپای شرقی تقویت کرد."

پوتین امروز روسیه ای را رهبری می کند که ضمن حفظ و نمایش ابرقدرتی جنگ سردی دارای انعطاف و سیالیت سیاست خارجی است. همان سیاست اقتصادی که چین در طول چند دهه پیگیری کرد و با تمام طرف های مناقشات منطقه ای و بین المللی ارتباط برقرار کرد.
روسیه در حوزه نفتی با عربستان همکاری می کند و در حوزه گازی به دنبال محدود کردن و سنگ اندازی در توسعه میادین گازی ایران است. در سوریه، با ایران همکاری و همزمان مدیریت می کند و با اسرائیل هماهنگی دارد. در زمان تحریم اتحادیه اروپا، پوتین با مرکل قرارداد خط لوله نورث استریم ۲ را پیش می برد تا گاز روسیه مستقیم از زیر دریای بالتیک به آلمان صادر شود.
در مذاکرات بی سابقه ترامپ با کیم اون، نقش میانجی با اجازه چین را بازی می کند در عین حال فروش اسلحه و سامانه دفاعی های اس ۳۰۰ و اس ۴۰۰ را به رقبای هر کشوری تحویل یا پیش فروش می کند.
مواردی از انعطاف به جای سیاست خارجی ایدئولوژیک و قطب بندی جنگ سردی در اتخاذ سیاست خارجی امروز روسیه فراوان است.
پوتین در نقش یک ناجی ملت روسیه را از بحران هویت رهانده است و با وجود ادامه دولت رانتیر که فسادی ساختاری را به همراه دارد، شوونیسم روسی را بازگردانده است.

پی نوشت:

این یادداشت با رویکردی واقع گرایانه به رییس جمهور پوتین نگاشته شده است و به یقین جامعه امروز روسیه با شاخص های دموکراسی همخوانی ندارد.

ابراهیم فراهانی پژوهشگر مسائل بین الملل

بازنشر این مطلب با ذکر منبع «فراتاب» بلامانع است