موسیقی ایرانی دچار تکرار و تقلیدی شده که دوره به دوره انتقال می یابد که در آن خلق اثر بدون اندیشیدن صورت می گیرد و به نظم آرایش قطعات استوار است نه آفرینش و ساختن، این موسیقی، بداهه نوازی را جایگزین تکامل زمانمند اثر کرده است.

مدیوم شاعرانه آنجلوپولوس زمان است. آنجلوپولوس با این نگاه شاعرانه، خویشتن را تسکین می دهد. آثار او انگاره ای از زندگی نامه خودنوشت اوست، که برداشت های بلند، بیگانگی گذشته و هیولائیت آینده را از طریق ترومای دوربین به تصویر می کشند.