در فیلم های نافیلم پاراجانف همواره با مکان هایی روبر می شویم که از تمام بستارمندی خود تهی شده است و در دل یک سیر تاریخی گفتمانی به دگرسانی از اشیاء مختلف معنا یافته است.

زیست قدرت اصطلاحی بود که به وسیله ی فیلسوف فرانسوی، میشل فوکو، برای اشاره به عمل دولت های مدرن و قاعده مندی سوژه هایشان به وسیله انفجار تعداد بی شمار و مختلف روش ها برای دست یابی به مقهور سازی بدن ها و کنترل جمعیت هایشان ابداع شد.

امر سیاسی امروزه در حال از دست دادن ماهیت خود است، زیرا مسائلی که امر سیاسی باید متوجه آن‌ها باشد روزبه‌روز در حال کم‌رنگ شدن هستند؛ یعنی مسائلی که به تعبیر جامعه‌شناختی هم جنبه «عمومی» دارند و هم حاکی از نوعی «درد و رنجی» هستند که اکثریت جامعه آن را حس م

در بحثهایی علمی و به اصطلاحِ جامعه شناسان، پروبلماتیک به تاریخ و به ویژه تاریخ ایران پرداخته شد که در آن دکتر محمدمهدی اردبیلی به دفاع از نگاه هگل و دکتر آرش حیدری، مدرس دانشگاه علامه طباطبائی به دفاع از نگاه فوکویی به تاریخ ایران پرداختند.

فوکو بعنوان تبارشناس (برخلاف نیچه) دیگر از کشف اینکه ادعای عینیت جز نقابی برای انگیزش‌های ذهنی نیست، عصبانی نیست، وی مایل به تحلیل حقیقت متعلق به زمان خودش بود که به آن لقب «رژیم علوم انسانی» داده بود...