دانيل رایش استادیار مطالعات سیاسی تطبیقی در دانشگاه آمریکایی بیروت، بیشتر درباره فوتبال و سیاست می نویسد و کتاب موفقیت و شکست کشورها در بازی های المپیک توسط انتشارات راتلج از او به چاپ رسیده است.
در ماه جاری ترامپ از توافق هسته‌ای دولت اوباما با ایران که هم عربستان سعودی و هم امارات متحده عربی سال‌ها علیه آن تلاش کرده‌بودند، خارج شد و با این کار بزرگ‌ترین پیروزی آنان را تا این لحظه از طرف دولت خود رقم زد.
هر چند ائتلاف بزرگ جدید ادعا می‌کند که «شروع تازه‌ای» را به رأی‌دهندگان عرضه می‌کند، تعداد کمی باور دارند که در جایگاهی باشد که بتواند وعده‌هایش را محقق کند. محتمل‌ترین سناریو به سادگی شروع دور تازه‌ای از سردرگمی و تقلای این ائتلاف است.
شاید شورش و طغیان علیه همه قواعد و بنیان‌های نظم موجود در واکنش به فروپاشی نظام بانکی و دستمزدهای ثابت (راکد) خیلی غافلگیرکننده نباشد، اما چرا این طغیان به نفع راست و به ضرر چپ چرخش کرده‌است؟
ساکنان عفرین می‌گویند «نفرین» سوریه با شروع جنگ در این منطقه‌ی تحت محاصره به آن جا هم رسیده است. حمله به این منطقه‌ی مرزی تحت محاصره، مناقشات را برای پناهندگانی که پیش از این یک‌بار آواره شده‌اند، به جهتی دیگر کشانده است.
به نظر می رسد درخواست بایکوت وزیران راست افراطی اتریشی در فرانسه کاملاً نابه جا باشد: رئیس‌جمهور فرانسه امانوئل مکرون، مانند مرکل در آلمان، نمونه نوعی از سیاستمداران است که راه را برای سیستم نئولیبرال راست افراطی باز می کنند.
درگیری خشونت‌بار نژادپرستان سفیدپوست در شارلوتزویل، ایالت ویرجینیا پیامد قابل پیش‌بینی دستورکارِ نژادپرستانه‌ی حزب جمهوری‌خواه و رسیدن دونالد ترامپ به ریاست جمهوری بود.
مهم این نیست که کوربین واقعاً انتخابات را نَبُرد- او برنده شد. «جرمی کوربین» به ما الگویی ارائه داد تا در سال‌های پیش‌رو از آن پیروی کنیم. محافظه‌کاران ممکن است در انتهای امر، هنوز در قدرت باشند اما جِرمی کوربین انتخابات اخیر را برد.
بودجه‌ی دفاعی ایالات متحده همین حالا هم تقریباً معادل مجموع یازده بودجه از بیشترین بودجه‌های ملی نظامی در جهان است. بودجه‌ی ترامپ قصد دارد از این هم فرا رود و زمینه را برای «نیروهای مشترک عظیم‌تر، توانمند‌تر و مرگ‌بارتر و آمادگی جنگی بیشتر» فراهم کند.
