فراتاب- گروه بین الملل: در پی عقب نشینی ناگهانی دولت فرانسه از اجرای طرح افزایش مالیات سوخت در هفته اخیر، جنبش موسوم به جلیقه زردها این واکنش را بسیار دیرهنگام و کم اثر خواندند. جلیقه زردها که در هفته های اخیر با اعتراضات خشونت آمیز خود فرانسه را در معرض آشوب قرار داده اند، می گویند که خواسته های بیشتری از دولت دارند که تحقق آن ها نباید به تعویق بیفتد.
آن ها در پی دستیابی به مالیات کمتر، دستمزد های بیشتر، رهایی از نگرانی های اقتصادی و زندگی بهتر هستند. اما آن چه موجب تفاوت میان جنبش فرانسه با سایر جنبش های پوپولیستی می شود، در این است که آن ها از دستورالعمل های متداول پوپولیستی پیروی نمی کنند. این جنبش به هیچ یک از احزاب سیاسی فرانسه وابسته نیست، فعالیت های آن به مسائلی همچون مهاجرت، نژاد پرستی و ناسیونالیسم ارتباطی ندارد و توسط رهبری افراطی و یکه تاز هدایت نمی شود. این جنبش، جنبشی خودمختار و مصمم است که عمده تمرکزش بر مقوله طبقات اقتصادی و ناتوانی مالی است. لذا از این نظر بیشتر به اعتراضات وال استریت در آمریکا شباهت دارد که توسط کارگران فقیر به وقوع پیوسته بود.
این جنبش بیانگر بی اعتمادی عمیق معترضین نسبت به نهادهای اجتماعی است. آن ها معتقدند نهادهای مذکور برخلاف منافع شهروندان عمل می کنند. چنین دیدگاهی، حل بحران پیش رو را برای دولتمردان سخت تر می کند. جلیقه زردها با سیاستمداران فعلی مخالف هستند. آن ها تفکرات سوسیالیست ها، جنبش سیاسی وابسته به مکرون و راست افراطی را نیز نمی پسندند.
«دومینیک رینیه» از کارشناسان سیاسی فرانسوی معتقد است، "این جنبش کاملا غیرقابل پیش بینی بود و می تواند نظام فرانسه را به چالش بکشد." آن چه جنبش جلیقه زردها را از سایر جنبش ها همچون جنبش پنج ستاره در ایتالیا متمایز می کند، این است که جنبش جلیقه زردها تا به امروز دارای ساختار مشخصی نبوده است. برای مثال ریشه های جنبش پنج ستاره در ایتالیا نیز همچون جنبش جلیقه زردها در فرانسه به بی اعتمادی معترضین نسبت به نخبگان حاکم و احساس انزجار نسبت به احزاب سیاسی بازمی گردد، اما جنبش پنج ستاره یک جنبش تقریبا کوچک محسوب می شد که در اینترنت سازماندهی شده بود و از همان ابتدای شکل گیری نارضایتی ها توسط افرادی مشخص هدایت می شد.
مورد مشابه دیگر جنبش برگزیت در بریتانیا است که توسط حزب استقلال در این کشور سازماندهی شده بود. در همین زمینه و در ارتباط با اعتراضات اخیر در فرانسه نخست وزیرسابق ایتالیا «انریکو لیتا» می گوید: «این همان نگرانی، ترس و خشم ایتالیا، فرانسه و بریتانیا است. این سه کشور هم اکنون دارای بالاترین سطح لغزش طبقاتی هستند.»
همچنین «مارک لازار» یک متخصص در زمینه تاریخ ایتالیا که هم اکنون مشغول تدریس در یکی از دانشگاه های پاریس است، معتقد است، "افراد در تمام اروپا نسبت به آینده شان نگران هستند و همچنین احساس عدم اعتماد نسبت به احزاب و نهادهای سیاسی به امری فراگیر تبدیل شده است." شخصی سازی مقوله قدرت توسط امانوئل مکرون به ضعف نهادها منجر شد که در زیر سایه آن جنبش جلیقه زردها شکل گرفت. پایگاه مکرون نزد مردم فرانسه از پیش از انتخابات تاکنون بسیار ضعیف بوده است. او در سال گذشته و در دور اول رای گیری ها تنها 2 درصد از آرا را کسب نمود، در حالی که مخالفان وی در راست افراطی و چپ افراطی روی هم رفته 40 درصد آرا را به دست آورده بودند.
براساس یک نظرسنجی که اخیرا منتشر شده نزدیک به 8 نفر از هر 10 فرانسوی، دیگر از او حمایت نمی کنند. ترکیبی از نارضایتی و بی اعتمادی، جلیقه زردها را به نیرویی شورشی تبدیل کرده است که در حال گسترش هستند. این جنبش از اعتراض علیه طرح افزایش مالیات سوخت به تقاضاهای بیشتر از جمله افزایش سطح دستمزدها رسیده است. واکنش دولت نسبت به این جنبش با نگرانی و سردرگمی همراه است. از یک طرف مقامات ارشد با معترضان ابراز همدلی می کنند. نتیجه نظرسنجی ها نیز حاکی از آن است که میزان حمایت از جنبش بالا است و حمایت گسترده ای از جنبش صورت می گیرد. اما از طرف دیگر همان مقامات عصبانی هستند و در برابر به چالش کشیده شدن ساختار نهادی فرانسه، مخالفت خود را ابراز می کنند. نتیجه چنین رویکردی به عجز و از کارافتادگی منجر می شود؛ زیرا اصلاحات موقت تنها به چالش های بیشتر و تداوم اعتراضات می انجامد.
نویسنده: آدام نوسیتر منبع: نیویورک تایمز
برگردان به فارسی: عطیه بلبل امیری
بازنشر این مطلب با ذکر منبع «فراتاب» بلامانع است.
