10 ماه، تهدید و صلح | فراتاب
کد خبر: 8742
تاریخ انتشار: 19 خرداد 1397 - 23:32
محمد حسن گودرزی

فراتاب – گروه بین الملل: تقریبا 10 ماه پیش کره شمالی اعلام کرد  که موشک بالستیک بین قاره ای دیگری را آزمایش کرده و این موشک توانایی حمله به سرزمین اصلی امریکا را دارد. شاید در آن زمان کمتر کسی فکر می کرد که در آخرین روزهای بهار دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا، اجلاس مهمی مانند گروه 7 را زودتر از موعد ترک می کند تا در سنگاپور با کیم جونگ ایل، رهبر کره شمالی دیدار کند.

اما به نظر می رسد که بار دیگر ترامپ رئیس جمهورغیرقابل پیشبینی آمریکا، بار دیگر اقدامی دور از ذهن انجام داده تا  رخدادی که حتی خوشبین ترین تحلیلگران هم نمی توانستند سال گذشته تصور آنرا کنند روز سه شنبه این هفته به وقوع بپیوندد. در این بین دیدار رهبر کره شمالی و رئیس جمهور کره جنوبی که تقریبا 2 ماه پیش از این دیدار رخ داد به اندازه کافی توجهات جهانی را به خود جلب کرد. بعد از آن اقدام پیونگ یانگ در ازای از بین بردن یکی از سایت های آزمایش هسته ای خود و اعلام این که خواهان غیرهسته ای شدن شبه جزیره کره است و اظهارات واشنگتن  در مورد کمک این کشور برای پیش برد اقتصاد کره شمالی رخ داد. در واقع فاصله بین تهدید موشکی کره شمالی و بالا گرفتن خطر جنگ در شبه جزیره کره با مذاکره بر سر مسائل مهمی مانند برنامه هسته ای و موشکی کره شمالی کمتر از یکسال بود.

هنوز خیلی زود است که بخواهیم در مورد آشتی کره شمالی، کره جنوبی و آمریکا و این موضوع که چه کسی توانست طرف مقابل را وادار به مذاکره کند نظر بدهیم. اما این امر با توجه به حساسیت بالای موضوع شبه جزیره کره و موقعیت استراتژیک این منطقه در شرق آسیا می تواند گام مثبت و رو به جلویی برای برقرار شدن صلح در این منطقه باشد. اما چند نکته را باید متذکر شد.

 اول اینکه در سال های 2000 و 2007 رهبران دو کُره با یکدیگر ملاقات و حتی می توان گفت که جو حاکم بر آن مذاکرات هم به اندازه امروز مثبت بود اما در نهایت نتیجه ای به دست نیامد. علت این امر، اختلافات عمیق بین پیونگ یانگ و سئول در مورد مسائل مختلف بود. به همین دلیل نباید تصور کرد که دیدار ها و ژست های زیبای نمادین به معنای اتمام همه مسائل بین دو پیونگ یانگ با سئول و واشنگتن است. نتیجه نظرسنجی اخیر اندیشکده ژاپنی مردم نهاد گِنرون (Genron NPO) و دانشگاه مریلند امریکا می تواند شاهدی بر این مدعا باشد. براساس این نظرسنجی 68.2 درصد از افراد مورد پرسش در ژاپن و در آمریکا، ۶۲ درصد گفتند که با اجلاس روز دوازدهم ژوئن پیشرفتی در زمینه غیرهسته ای شدن حاصل نخواهد شد و یا گفتند که این نشست ناموفق خواهد بود.

از طرف دیگر نقش تحریم های همه جانبه بین المللی در کشاندن رهبر کره شمالی بر سر میز مذاکره بسیار مهم است. تحریم هایی که حتی چین به عنوان بزرگترین متحد این کشور را هم وادار به تبعیت از آن کرد و نتیجه آن بروز مشکلات بزرگ اقتصادی برای اقتصاد کم توان کره شمالی بود. نتیجه همکاری و همراهی کره شمالی با اتحاد جماهیر شوروی و دیگر متحدان سوسیالیست در دهه های 70 و 80 میلادی این شد که متحدان و حامیان پیونگ یانگ با تامین بخشی از مواد غذایی این کشور و دادن سوخت ارزان قیمت به کره شمالی، باعث شدند که دستکم برای چندین دهه مشکلی از این بابت در کره شمالی حس نشود.کره شمالی، به ظاهر بر توان داخلی خود متکی بود اما اقتصاد این کشور به دلیل سال ها تحریم و عقب افتادگی که بعد از فروپاشی شوروی بر آن تحمیل شد به جایی رسید که نیازمند کمک های غذایی خارجی شد.

در این میان نباید نقش سیاست های اشتباه رهبران این کشور را که با شعارهایی مانند " اول ارتش" باعث خسارات بسیاری به مردم عادی این کشور شدند نادیده گرفت. این وضعیت تا جایی پیش رفت که در اواسط دهه نود میلادی سیل سراسری در این کشور باعث کاهش محصولات غذایی شد که نتیجه آن قحطی سراسری و مرگ حدود 2 میلیون نفر از جمعیت این کشور شد.

نکته آخر که در مورد این مذاکرات مطرح است موضوعاتی مانند حقوق بشر و تحریم های اقتصادی بین المللی است که به نظر می رسد که حتی در صورت موفق آمیز بودن مذاکرات بین واشنگتن و پیونگ یانگ این موضوعات از جمله مسائلی باشند که نتوان به سرعت آنها را به نتیجه رساند، به خصوص در بحث های مرتبط با مسائل حقوق بشری. در مورد اقتصاد کره شمالی بیشتر از رفع تحریم ها به نظر می رسد که تغییر اساسی در نوع نگاه حکومت پیونگ یانگ به مسئله اقتصاد است که با توجه به تجارب گذشته این رژیم، تغییر سریع این سیاست ها بسیار دور از ذهن است. با این همه به نتیجه رسیدن این مذاکرات به نوعی تائید این جمله معروف هست که می گوید:" در دنیای سیاست نه دوستی دائمی وجود دارد و نه دشمنی دائمی."

محمد حسن گودرزی- روزنامه نگار

بازنشر این مطلب با ذکر منبع «فراتاب» بلامانع است

نظرات
آخرین اخبار