به گزارش فراتاب، شهرام جعفری‌نژاد، صاحب امتیاز، مدیر مسئول و سردبیر این ماهنامه در بخش‌هایی از سرمقاله آخرش با عنوان ایستگاه واپسین نوشته است:
طی این چهارده سال و 165 شماره، دست‌کم بیست‌هزار صفحه تولید مطلب و محتوای سینمایی (متناسب با هدف و چارچوبِ مجله در راستای صنعت سینما، و نه هر مطلبی) داشته‌ایم که برخی از فرازهایش به گواهی همگان، در محدوده سینمای نوشتاری این سال‌ها، کم‌یاب و استثنایی بوده‌اند؛ از جمله بسیاری از سرمقاله‌ها، گزارش‌های تولید، پرونده‌های پر و پیمانِ بسیاری از فیلم‌ها، گفت‌وگو با بسیاری از کارگردانان و دیگر عواملِ کوشای صنعت سینمای ایران که بعضا فقط و فقط با «صنعت سینما» گفت‌وگو کردند، تحلیل ساختاری تقریبا تمامی فیلم‌های سینمایی - و بسیاری از فیلم‌های برترِ کوتاه، مستند و انیمیشن - اکران‌شده به صورت معمول یا در گروه هنر و تجربه، پرونده‌های مفصل - یا گفت‌وگو با کارگردانان - سریال‌های مهم تلویزیونی، معرفی و بررسی مهمترین کتاب‌های سینمایی منتشرشده، گزارش مهمترین جشنواره‌ها و رویدادهای سینمایی و... در بخش سینمای جهان، گزارش‌های فنی و تخصصی از تولید مهمترین فیلم‌های سینمایی روز، تحلیل ساختاری برترین فیلم‌های به‌نمایش‌درآمده طی یک سال گذشته، معرفی فناوری‌های نوین و تجهیزات جدید سینمایی، گرامی‌داشت سینمای کلاسیک - گهگاه - به مناسبت‌ها و شکل‌های گوناگون، سینما و رایانه و... هم‌چنین، شماره‌های ویژه پرباری چون 25 سال سینمای نوین ایران، سینمای دیجیتال، نقش‌های مکمل، صدا و موسیقی، دانشنامه فناوران سینمای ایران و جهان، فیلم‌هایی که رنگ پرده را ندیدند، بررسی و تحلیل ابعاد مختلف سینمای ایران و جهان طی یک دهه، فیلم‌های اول‌ِ فیلم‌سازان سینمای ایران و جهان، فیلم‌های آخر، فیلم‌های محبوب سینماگران، سینمای کودک و نوجوان، نکوداشت مهدی هاشمی و رضا کیانیان، فرار از زندان، ریوبراوو، بر باد رفته، کمدین‌های سینمای کلاسیک و...
اما به صراحت و با شجاعت اعلام می‌کنم این، مجله‌ای نیست که من در آغاز می‌پنداشتم. این میزان بی‌تاثیری، غایت هدف من نبود. این، مرا ارضا نمی‌کند. سال‌هاست که نمی‌کند. اما صبر کردم و چند بار، نرم‌نرم و محتاطانه در شکل و مسیرِ آن تغییراتی دادم، بلکه موثر واقع شود که نشد. بنابراین (در عین این که می‌شد و می‌شود با همین قالب و سبک و سیاق، سال‌ها دیگر هم منتشر شود، مثل چندین نشریه بی‌خاصیت دیگر که سال‌هاست منتشر می‌شوند و خیلی هم خوشحالند!)، نیازی به ادامه انتشار آن نمی‌بینم.
شاید راه دیگری که بلافاصله ممکن است به ذهن خطور کند، این باشد که وظیفه دولت - مثلا سازمان سینمایی یا بنیاد سینمایی فارابی - است که به انتشار چنین مجله‌ای همت گمارد و آن را بدون آگهی و فروش متناسب، برای همه دست‌اندرکاران و دانشجویان و علاقمندان فنی سینما، رایگان ارسال کند...
که به نظر ما، راه درستی نیست و ادامه فرهنگ یارانه و رانت و حمایت است. نه؛ ما در هر مقوله‌ای از جمله سینما و انتشار مجله‌ای سینمایی با هر هدف و چارچوب، صرفا معتقد به بازار آزاد سرمایه و سود و ارتباط واقعی و دوسویه با مخاطبان هستیم و از این رو، تا زمانی که بستر لازم برای گسترش مخاطبان علاقمند - عام یا تخصصی - چنین نشریه‌ای، و هم‌چنین سازوکاری شفاف و برخاسته از آگاهی و علاقه صاحبان کالاها و خدمات به انتشار آگهی‌هایشان در این نشریه - بدون التماس و ارتباط و پورسانت و... - به وجود نیاید (یا برای آن‌ها که مشکل اصلی را خودِ ما و فرم و محتوای مجله می‌دانند، ما توان و شایستگی تغییر و ارتقای این فرم و محتوا را پیدا نکنیم)، انتشار آن را متوقف می‌کنیم.
پایگاه خبری فیلم کوتاه
