فراتاب – گروه فراسلامت: بیماری ام.اس یا MULTIPLE SCLEROSIS یک بیماری ناتوان‌کننده است که مغز و سیستم نخاعی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در این بیماری اعصاب مغز و نخاع توسط سیستم ایمنی بدن آسیب می‌بیند که به این اختلال بیماری خود ایمنی گفته می‌شود.  

بیماری‌های خودایمن بیماری‌ هایی هستند که در آنها سیستم ایمنی بدن که وظیفه ‌ی حفاظت از بدن و نابودکردن آسیب‌رسان‌های خارجی را بر عهده دارد به‌وسیله‌ی فاکتورهای ژنتیکی یا محیطی و یا هردو صدمه می‌بیند؛ در نتیجه به بافت‌های خود حمله می‌کند. سیستم عصبی مرکزی از میلیون‌ها عصب تشکیل شده و وظیفه‌ی انتقال پیام بین مغز و اجزای بدن را بر عهده دارد. این اعصاب به‌ وسیله‌ی لایه‌ ای محافظ به نام میلین پوشیده شده‌اند. در بیماری ام.اس سیستم ایمنی به بافت‌هایی که میلین را می‌سازند حمله می‌کند و با خراب شدن عایق میلینی انتقال پیام توسط این اعصاب مختل شده و مغز قدرت کنترل خود را بر بدن از دست می‌دهد. نتیجه‌ ی روند تخریب پوشش میلین ایجاد پلاک‌های متعدد در مغز می‌باشد که تشخیص این پلاک‌ها به‌وسیله‌ی روش تصویربرداری MRI  می‌باشد که وجود آنها گویای سخت ‌شدگی میلین یا همان غلاف سلول‌ های عصبی می‌باشد. به دلیل وجود این اختلال فرمانی که از مغز صادر می‌شود به راحتی به اعضا نمی‌رسد و باعث اختلال در حرکات می‌شود. علت بیماری ام.اس همچنان ناشناخته مانده است. رایج‌ترین نظر این است که افرادی به این بیماری مبتلا می‌شوند که حساسیت ژنتیکی دارند و در معرض بعضی حملات محیطی قرار می‌گیرند. شدت و دوره‌ی بیماری بسته به محل پلاک‌ها و حد تخریب میلین متفاوت است. افرادی که در سن 20 تا 40 سالگی قرار دارند بیشتر در معرض خطر ابتلا هستند.

زنان دو برابر مردان بیشتر در خطر ابتلا هستند.

اگر والدین یا برادر یا خواهر فردی مبتلا به ام.اس باشند خطر ابتلا بین یک تا سه درصد افزایش می‌یابد.

عفونت‌ها و ویروس‌ها خطر ابتلا به بیماری را افزایش می‌دهند.

علائم بالینی ام.اس: دوبینی یا تاری دید. سوزن سوزن شدن (مورمور شدن) و یا درد بعضی از اندام‌های بدن، انقباض‌های عضلانی، کاهش عملکرد جنسی در آقایان به صورت کاهش میل جنسی، اختلال عملکرد مثانه و روده، بی‌اختیاری ادرار و مدفوع، اختلالات خواب، کاهش فعالیت روزانه، خستگی که به هنگام عصر بیشتر می‌شود، افسردگی.

از دست دادن توانایی و انجام فعالیت اقتصادی اجتماعی و شغلی نیز در این بیماری رایج است. افسردگی از جمله عوامل شایع محدودکننده‌ی بیماران است و کاهش فعالیت‌های روزانه و فقدان انگیزش به دنبال دارد.

درمان قطعی برای ام.اس وجود ندارد و بجز از درمان‌های دارویی از درمان‌های دیگری می‌توان جهت کنترل بیماری استفاده کرد. امروزه مشخص شده که خنده‌درمانی تنش‌های بیماری را با ترشح نیتریک اسید کاهش داده و بر عملکرد دیواره‌ی عروق تأثیر مثبت دارد و به کنترل درد کمک می‌کند.

خنده با تنظیم سیستم ایمنی کاهش تنش، تنظیم فشار خون و کاهش درد موجب افزایش کیفیت زندگی می‌گردد. خنده تحمل درد جسمی ‌را آسان‌تر می‌سازد. 5 دقیقه خنده از ته دل باعث 5 ساعت تسکین درد می‌شود. خنده باعث کاهش خستگی و افسردگی در بیماران مبتلا به ام.اس شده و می‌تواند به عنوان یک روش ساده‌ی کم‌هزینه برای درمان این بیماری به کار برود.

نویسنده: لیلا درویی - کارشناس رادیولوژی

بازنشر این مطلب با ذکر منبع «فراتاب» بلامانع است