نقدی بر مراسم تحلیف ریاست جمهوری! | فراتاب
کد خبر: 6508
تاریخ انتشار: 16 مرداد 1396 - 19:28
ادیبه ابراهیمی
مراسم تحلیفی که می بایست نماد وحدت ملی باشد، اما با عدم دعوت از چهره های سرشناسی از رهبران اقوام و گروههای مذهبی کشور نظیر مولوی عبدالحمید برگزار گردید!

 

فراتاب - گروه سیاسی: شنبه چهاردهم مرداد ماه هزار و سیصد و نود و شش یکی از روزهای ماندگار در تاریخ سیاسی ایران بود. بزرگترین مراسم تحلیف ریاست جمهوری در دوره نظام جمهوری اسلامی ایران در این روز برگزار شد.
از اقصی نقاط جهان مقامات و شخصیت‌های سیاسی به این مراسم دعوت شدند. همچنین در داخل کشور از شخصیت های سیاسی مختلف تا سران ادیان و شخصیت‌های فرهنگی و هنری چون سالار عقیلی و ورزشکارانی چون علی دایی به مراسم تحلیف دعوت شدند. به نظر می رسد این مراسم تحلیف با شکوه تمام عیار خواب مخالفان نظام را برهم زد و بار دیگر قدرت و انسجام نظام جمهوری اسلامی را به همه جهانیان و بخصوص مخالفان و دشمنان یادآور شد. امنیت ملی را تضمین کرد و علی الخصوص حضور گسترده طیف‌های مختلف اجتماعی و سیاسی و فرهنگی در میان حامیان دکتر روحانی شعار ایران برای همه ایرانیان را بار دیگر برافراشت. اما سوال این است امنیت ملی دقیقا چیست و از چه عناصری تشکیل می‌شود؟ آیا صرفا مخالفان می توانند با اقداماتشان به امنیت ملی ضربه بزنند؟ وحدت ملی چگونه شکل می‌گیرد؟

با آنالیز آمار انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶ مشخص می‌شود که آقای دکتر حسن روحانی بخش مهمی از رای پیروزی خود را از اقوام و گروههای مختلف مذهبی ایرانی -بخصوص اهل سنت- بدست آورد. رقابت ایشان با آقای رئیسی در استان‌های مرکزی و شرقی عمدتاً فارس نشین تشیع تنگاتنگ و بعضاً حتی خبر از شکست می‌‌داد. لیکن رای و حمایت قاطع همه اقلیت های ایرانی و بخصوص بزرگترین اقلیت مذهبی ایران یعنی سنی مذهبان ایشان را پیروز انتخابات گردانید.
واقعیت این است جهان تکنولوژی و عصر ارتباطات تقریبا مانع از تصمیم گیری کورکورانه و بسته است. وعده‌های سبز و روشنی از جانب کاندیداها به اقلیت ها داده می‌شد. وعده‌های وسوسه‌ انگیز و توطئه‌ هایی از بیرون مرزها هم شنیده می‌شود. اقلیت های ایرانی و بخصوص اهل سنت با درک وضعیت سیاسی خاورمیانه و شرایط شکننده آن نقش خود را در انتخابات به خوبی درک کردند و به جد بیش از حتی روشنفکران مرکزنشین کوشیدند با حضور پرشور و رای حداکثری در واقع به نجات کشور از هر تهدیدی یاری رسانند.
در سایه چنین مشارکتی دولت آقای روحانی را می توان به تعبیری دولت اقوام مذاهب نامید اما مشارکت اقوام ایرانی در این اقدام تاریخی پیش از آنکه رای به شخص آقای روحانی باشد انتخاب گزینه‌ای معتدل و انعطاف‌پذیر به نظر می‌رسید که به زعم آنان نیاز شرایط کنونی بود و در واقع رای به وحدت و امنیت ملی ایران بود. این شهادتی است که تاریخ در سینه خود حفظ خواهد کرد و به یاد خواهد داشت که اقوام ایرانی اغلب ساکن نوارهای حاشیه ای ایران با وجود همه ناملایمات و تبعیض ها تا چه اندازه دل در گروه وحدت و تمامیت ارضی کشور دارند و در راستای آن هوشیار هستند.
با وجود شرایطی این چنین، پرسشی که رخ می نمايد این است که در چنین وضعیتی برخی از مقامات عالی نظام چه درکی از امنیت ملی دارند؟ برای روشن شدن ابعاد این مساله بر نزدیکترین رخداد سیاسی مهم کشور یعنی مراسم تحلیف رییس جمهور متمرکز می شویم و با توجه به ماهیت این مراسم پرسش را به طور خاص متوجه نهاد ریاست جمهوری از یک طرف و مجلس شورای اسلامی از سوی دیگر می کنیم؛ که در مقابل ایجاب گسترده اقوامی که همواره از بیشترین محرومیت‌ های سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی رنج برده اند و اکنون نیز همچنان شاهد بی سهمی از کابینه می باشند، توسل به اقدامی تفرقه آمیز و تبعیضی در عدم دعوت از بزرگان اهل سنت که حامیان اصلی آقای روحانی و غایبان مراسم تحلیف ایشان بودند، از منظر تقویت مبانی وحدت ملی به چه معناست؟ در مراسم تحلیفی که مانور بزرگ مردمسالاری و نمایش ابعاد دمکراسی در ایران همه سلایق و علایق متفاوت آن هم در سالروز جنبش دیرین مشروطیت بود، عدم حضور و غیبت چهره هایی مشهور اهل سنت کشور از نظر امنیت و انسجام ملی چگونه تفسیر می شود؟ زعمایی که در مراسمی اینچنین گسترده که با پوششی جهانی همراه بود آیا هرگز اندیشیده اند که چنین رفتارهایی که از دل خود می تواند تفسیر بر تبعیض داشته باشد چه ضربه مهلکی به چهره دموکراسی و مردمسالاری ایران در انظار جهانیان خواهد زد؟ آیا القای احساس تبعیض و شهروند درجه دوم و حتی به زعم برخی ها فریب خوردگی به اقوام و اقلیت هایی که با نهایت دلسوزی و عشق به وطن همواره باطل السحر تدبیرها و اعمال بدخواهان این خاک و آب هستند، اقدام علیه امنیت ملی نیست؟ آیا دلسرد کردن آشکار اقلیتی بزرگ از هرگونه مشارکتی و اقدام در جهت تحکیم مبانی وحدت سیاسی و اجتماعی احاد ایرانیان تضعیف امنیت ملی محسوب نمی شود؟

امیدوارم با فراهم کردن فضا برای طرح چنین پرسش هایی از درون فرصت کافی جهت خودانتقادی و ترمیم مبانی سیاست داخلی پیش آید تا گامی در راستای تحکیم امنیت و اقتدار ملی برداشته شود.

 

ادیبه ابراهیمی کارشناسی ارشد فقه مقارن و حقوق خصوصی ؛ فعال مدنی

بازنشر این مطلب با ذکر منبع «قراتاب» بلامانع است

 

نظرات
آخرین اخبار