در پاسخ باید گفت ریشه تروریسم به یافتن و داشتن احساس "نابرابری اجتماعی" بر می گردد حالا این تروریست ها مهم نیست که تعلق به کجا دارند، عرب هستند، اروپایی اند و یا ایرانی!

شیعه هایی در عراق که توسط اقلیت سنی نادیده گرفته شدند، اکثریت سنی که برای سال ها به هیات حاکمه شیعی سوریه راه نیافتند، بعثي هایی که به یکباره از قدرت حذف شدند مهاجرین شرقی که تمام ارزش هايشان در بین فشار مهیب چرخ دنده های جهانی شدن خرد شد و باز هم هیچگاه در جامعه میزبان خودی نبودند حتی پس از چند نسل و جوانان اروپایی که این گونه خواستند به جنگ سرمایه داری ای بروند که کم کم خود به ایدئولوژی سفت و سختی تبدیل شده است که اجازه اندیشیدن و زیست و بیرون از قالب های ماشینی خود را به انسان ها نمی دهد.

 

نابرابری اجتماعی یعنی فقر، یعنی در حاشیه قرار گرفتن. یعنی حذف و طرد شدن و "دیگری" پنداشته شدن در برابر جریان اصلی. با چنین تعریفی و با توجه به واقعیات و شرایط موجود باید گفت پاشنه آشیل امنیت جمهوری اسلامی ایران میزان توان نظامی آن نیست و امنیتی کردن احتمالی فضا از فردای پس از حملات تروریسی هیچ کمکی به جلوگیری از تکرار حملات تروریستی بعدی نخواهد کرد. به نظر می رسد می بایست نقطه ضعف های ساختاری خود در نقاط مختلف کشور را منجر به تولید و بازتولید احساس و شرایط احتمالی تبعیض برای برخی از شهروندان می کند را بیشتر از قبل مورد توجه قرار دهیم؛

این همان عامل ساختاری است که زمینه ساز فروغلطیدن کشورهای مختلفی در بحران های عمیق داخلی شده است یعنی همان چیزی که عراق و سوریه و ليبي را به این روز انداخت نه حمله خارجی و  داعش که آنها فقط ماهی گیران این آب گل آلودند، نه علت و سبب  آن!

 

در عصر ما روزگار امنیت صرفا نظامی و به تعبیری دیگر «امنیت سخت» به سر آمده و در ملتهب ترین و وحشت زده ترین روزها باز هم راه امنیت از اقتصاد، فرهنگ و اجتماع می گذرد و راه هر سه اینها از تنش زدايي، تعامل، عدالت گرايي و همگرایی داخلی و بین المللی می گذرد. این امر به معنای نادیده گرفتن اهمیت نیروهای نظامی و انتظامی و امنیتی نیست، وجود چنین نیروهایی برای بازدارندگی و ممانعت از آسیب پذیری هردولتی ولو در نهایت داشتن عدالت اجتماعی هم ضروری است و خوشبختانه در ایران و به گواه ناتوانی داعش و گروههایی نظیر آن در انجام مکرر ترور شاهد این قدرت هستیم. اما باید تاکید کرد که این امر به خودی خود هرچند لازم است اما قطعا کافی نیست و می بایست دولتمردان، مسئولان، نخبگان، رسانه ها و ... با تلاش و جدیت بیشتری برای رفع برخی ناکارآمدی ها و تبعیضات مختلف در کشور همت گمارند تا زمینه ماهی گیری و سربازگیری دوباره داعش و یا هر گروه و بازیگر متخاصم دیگری فراهم نشود.