فراتاب – گروه سیاسی: وقتی در دوره کارشناسی ارشد در دانشگاه تهران قبول شدم و اول مهر سرکلاس رفتم، برخلاف انتظارم دیدم که بیشتر همکلاسی هام مثل خودم، لیسانس شان را در دانشگاهی دیگر گرفته بودند و برای اینکه به دانشگاه تهران برسند، با انگیزه بسیار زیادی برنامه ریزی کرده و خیلی سخت تر تلاش کرده بودند. انگیزه ای که در دانشجویان دوره کارشناسی دانشگاه تهران دیده نمی شد، چون زندگی و بودن روزانه در دانشگاه، باعث عادی شدن محیط برای شان شده بود و البته در عین حال با توجه به بودن شان در بهترین دانشگاه کشور از یکطرف رقبای دیگر دانشگاهها و البته شهرستانها را زیاد جدی نمی گرفتند به قولی هنوز در باد قبولی شان در دوره کارشناسی خوابیده بودند و از طرفی دیگر قبولی را راحت فرض می کردند، همین هم باعث کم شدن انگیزه و تلاش آنها می شد و معمولا نتیجه این «راحتی خیال» آنی می شد که من روز اول بعد از رفتن بر سرکلاس می دیدم!
این مقدمه را گفتم برای اینکه بگویم به نظر می رسد این فقدان انگیزه کافی، فقدان برنامه ریزی و عدم تلاش کافی برای پیروزی مجدد در تلاش آقای روحانی در انتخابات امسال گویی به نوعی تکرار شده است، روحانی برخلاف دوره قبل اینبار حتی در موقع میزگرد یا دیگر برنامه های تبلیغاتی اش در قامت رئیس جمهور و نه در قامت یک کاندیدا و رقیب، به رقابت با رقبایش می پردازد سر همین می بینیم که این روحانی با آن روحانی تفاوت بسیار کرده است!
پس می بینیم که روحانی نه شاداب صحبت می کند و نه آنچنان آماده به نظر می رسد، و برخلاف دوره پیشین و اکثر سخنرانی هایش در همین هفته های اخیر نه لحن اش محکم و صریح و گاه بی پرده است نه استراتژی کلامی اش در برابر مخالفین و رقبا تهاجمی است، و نه به مانند دوره پیشین در برابر تهاجم دیگران از خود دفاع می کند و از تک یک پاتک می سازد!
اما برخلاف روحانی کم انگیزه، شاهد حضور دو کاندیدای قوی و پرانگیزه در میان کاندیداها هستیم یکی محمدباقر قالیباف است و دیگری اسحاق جهانگیری. کسانی که گویی همان دانشجویان شهرستانی هستند که با حرص و ولع و انگیزه و تلاش زیادی می خواهند خود را وارد دانشگاه تهران کنند، با این تفاوت که ماموریت اولیه جهانگیری ایستادن در جلوی در و کمک به ورود دوباره روحانی و نه خودش به داخل دانشگاه است! لذا این دو نفر با اهدافی متفاوت اما استراتژی های مشابهی با تمام قدرت در وسط میدان ایستاده اند، حاضرند برای رسیدن به هدف شان هرکاری بکنند و از حمله و تهاجم و جنگیدن هم ابایی ندارند، در این بین انگیزه های قالیباف در قیاس با جهانگیری برای ماندن و جنگیدن دوچندان است، چون جهانگیری می داند که در صورت انصراف و کمک به روحانی، او جایگاهش را در دولت آینده حفظ می کند و حتی وزنه سیاسی و اجتماعی سنگین تری نیز بدست می آورد، اما برعکس قالیباف که نامه مرخصی اش را همین چندی قبل به شورای شهر تهران داده است، می داند که در صورت باختن در این کارزار، دیگر هیچ میز قابل توجهی برای نشستن در پشتش انتظارش را نمی کشد! پس می داند که چیزی برای از دست دادن ندارد، مضاف بر اینکه علاوه بر شوق و انگیزه بالایش برای رسیدن به ریاست جمهوری باید انرژی های ناشی از حس و کینه او در گرفتن انتقام از رئیس جمهور را نیز به انگیزه هایش افزود!
پس شاید بیراه نباشد که نتیجه بگیریم اگر روحانی با همین سبک به ظاهر «خیال راحت» به روال فعلی در انتخابات ادامه دهد، در پایان کار دچار سرنوشتی شبیه همان دانشجویان کم انگیزه و کم تلاش دانشگاه تهرانی شود و قافیه را به یکی از رقبایی که چندان جدی اش نمی گیرد ببازد!
کانال رسمی تلگرام اردشیر پشنگ https://t.me/ArdeshirPashang
بازنشر این مطلب با ذکر منبع «فراتاب» بلامانع است
