جدال بر سر مُلک پوپولیسم | فراتاب
کد خبر: 6100
تاریخ انتشار: 9 اردیبهشت 1396 - 01:30
محسن نوری
از شعارها و اظهارات دو کاندیدای اصولگرای انتخابات ریاست جمهوری اینچنین برمی آید که هردو درصدد دست اندازی به پایگاه رأی «محمود احمدی نژاد» با استفاده از دالهای پوپولیستی هستند.

فراتاب - گروه سیاسی: «اسفندریار رحیم مشائی»، رئیس دفتر پرحاشیه رئیس دولت های نهم و دهم جمله ای به یاد ماندنی دارد که در زمان خودش بسیار بدیع و جنجال آفرین ‌بود او در نمایشگاه عکس شگفتی های ایران طی سخنانی راجع به اسلام مترقی واینکه ما نیازی به خشونت نداریم گفت «خوشگل ها باهم دعوا نمی کنند بلکه سر خوشگل ها دعوا می شود؛ ایران یکی از آن خوشگل هاست.» چنین تعبیری اگرچه برای بیان یک مفهوم عجیب به نظر می آید اما  بعد از گذشت قریب به ۱۰سال بار دیگر  این عبارت در سپهر داخلی این بار در عرصه رقابت های انتخاباتی مصداق می یابد. «حجت الاسلام ابراهیم رئیسی» و «سردار محمد باقر قالیباف» دوتن از نمایندگان طیف اصولگرا هستند که در رقابتی تنگاتنگ در دو جناح به رقابت می پردازند. با شروع رسمی تبلیغات انتخاباتی و با آغاز برنامه نامزد ها در رسانه ملی تنور رقابت ها داغ و داغ تر می شود. آنچه در این رقابت ها شاید کمتر جلب توجه کند و از دیدگان مخاطب دور بماند، نحوه رقابت های کاندیداها است.

تکلیف روحانی، حامیانش و طبقه اجتماعی که میل به تمدید دوره ی او دارند مشخص است و در این اردوگاه یکپارچگی هم در فرم و هم در محتوا به عین دیده می شود. اما آنچه مورد تمرکز این نگاشته است رقابت دو نامزد اصلی جناح اصولگرا است ،رئیسی برای اولین بار  در صدا و سیما  به  اعلام مواضع و راهکارهای خود برای حل معضلات موجود پرداخت؛ آنچه دال مرکزی سخنانش را تشکیل می داد حمایت از «قشر مستضعف» و دهک های پایین جامعه و تلاش برای جذب نظر آنان  از طریقِ سیاست های توزیعی نظیرِ سه برابر کردن یارانه ها در دولت خود بود. در مقابل در همین طیف سردار محمد باقر قالیباف دیگر نامزد این جناح با حمله به وضع موجود و نقد سیاست های اقتصادی دولت فعلی وعده های رئیسی برای پرداخت «یارانه» ی بیشتر را با تغییری در نام آن تحت عنوان «کارانه» مطرح کرد. اینکه برنامه های توزیعی مطرح شده به این شکل چه آثار سوئی می تواند بر اقتصاد بگذارد و اینکه چگونه وعده های این چنینی قابل اجرا هستند مورد علاقه نوشتار حاضر نیست؛ بلکه آنچه  مدِنظر است و در این میان خود نمایی می کند این است که این دو نامزد  قبل از آنکه در برابر «روحانی» قرار بگیرند و عیار خود را در مقابل او مشخص کنند، در یک طیف سیاسی قرار می گیرند. آنها در مقابل یکدیگر صف آرایی کرده و آنچه از اظهار نظرهای ستادی این دو نمایان است، نشان از حضور جدی تا آخر رقابت ها دارد. نحوه رقابت این دو نه انتقاد از برنامه های یکدیگر است نه تخریب و فرافکنی نسبت به ضعف های  دیگری، بلکه آنها درصدد هدف قرار دادن یک پایگاه رأی مشترک برمی آیند. هردو نامزد با وعده های عمدتا پوپولیستی نظیر آنچه «محمود  احمدی نژاد» را در میان قشر محروم به یک قهرمان تبدیل کرد سعی در تملک این طبقه داشته و با هر روشی هرچند ناممکن برای جذب حداکثری این گروه در رقابت با یکدیگر‌ السابقون بوده و همانند آنچه مشایی گفت بر سر خوشگل ها ( بخوانید طبقه محروم) دعوا می کنند و ‌ابایی از دادن وعده وعیدهایی که صرفاً مصرف انتخاباتی دارد و بعد از رسیدن به هدف فراموش می شود ندارند. نیک روشن است که تغذیه دو نامزد از یک پایگاه رأی با فرض جذب حداکثری منجر به دوپاره شدن آرا شده و این بیش از پیش به نفع روحانی است و طیف رقیب را به هدفش نزدیک و نزدیک تر  می‌کند. اما باید صبر کرد و دید آیا همچنان این دو بر کوس رقابت تا انتها  کوبیده و ادعای مقبولیت بیشتر را تا انتها به رخ هم می کشند و همانند آنچه در سال ۹۲ رخ داد با عدم ارائه یک کاندید واحد منجر به واگذاری نتیجه به رقیب سنتی خود می شود یا نهایتاً ائتلاف کرده تابه مدد فرشته پوپولیسم در این آشفته بازار اقتصادی بتوانند اقبال عمومی را  به سمت خود جذب نمایند و بر رقیب فائق آیند.

 

محسن نوری, دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات منطقه ای

بازنشر این مطلب با ذکر منبع «فراتاب» بلامانع است

نظرات
آخرین اخبار