ترامپ و آینده مبهم برجام | فراتاب
کد خبر: 5237
تاریخ انتشار: 19 دی 1395 - 08:23
تحلیل نشریه نشنال اینترست:
دولت ترامپ می تواند بزرگ ترین فرصت هشت ساله برای ایالات متحده برای ابراز وجود مجدد در سراسر جهان، اصلاح اشتباهات دوران باراک اوباما و باز پس گیری نقش آمریکا به عنوان ضامن امنیت جهانی باشد.

فراتاب - گروه بین الملل: حدوداً چهار هفته ی دیگر رئیس جمهور منتخب امریکا، دونالد ترامپ سوگند خواهد خورد و عنوان " منتخب" را دور خواهد انداخت.

دولت ترامپ می تواند بزرگ ترین فرصت هشت ساله برای ایالات متحده برای ابراز وجود مجدد در سراسر جهان، اصلاح اشتباهات دوران باراک اوباما و باز پس گیری نقش آمریکا به عنوان ضامن امنیت جهانی باشد. برخی از اعضای برجسته اردوگاه واقع گرا با نگریستن به دونالد ترامپ، مردی را می بینند که مشکلات، عواقب ناخواسته و بحران مالی گسترده را درک می کند و می تواند مسئولیت هایی را بر عهده بگیرد که دور از منافع اصلی امنیتی امریکایی ها نیست -منافعی که قبلاً نادیده گرفته شده بود- و پس از آن نومحافظه کارانی از دوران جورج دبلیو بوش قرار دارند که برخی از آنان حتی در مورد «احتمال» پیروزی دونالد ترامپ نامزد جمهوری خواهان نگران بودند -چه رسد به ریاست جمهوری- و به همین دلیل در دوران مبارزات انتخابات ریاست جمهوری 2016 بیانیه ای را امضا کردند و طی آن از متخصصان سیاست خارجی هم فکر خود خواستند تا از هر آن چه به ترامپ مربوط است، فاصله بگیرند. به عبارت دیگر ترامپ، مجموعه ای از مسائل برای بسیاری از مردم است.
(Ditto) دیتو نام گروه بزرگ شامل عموماً مخالفان ایران است. این گروه شامل محققان، فعالان، متفکران، سیاستمداران سابق و قانونگذارانی از کنگره ی آمریکاست که چندین دهه اشاعه دهنده ی اصلی این پیام هستند که «تهران خطرناک ترین تهدیدکننده ی امنیت ملی ایالات متحده در خاورمیانه است». در نگاه موسسه ی اینترپرایزر آمریکا، بنیاد دفاع از دموکراسی، اتحادیه ی ضد ایران هسته ای، بنیاد میراث (اتاق فکر محافظه کاران در واشنگتن) و بخشی از شورای روابط خارجی، به عنوان اکثریت قریب به اتفاق مجلس نمایندگان و سنا ذکر نشده اند. این گروه، مجموعه ای بزرگ، قدرتمند، متنفذ و شامل گروه های مختلف سیاسی است که برای ارائه ی پیشنهاداتشات منتظر ادای سوگند رسمی دونالد ترامپ در تاریخ 20 ژانویه نمی مانند.
سناتور سابق جو لیبرمن و سفیر سابق مارک والاس در واشنگتن پست، مقاله ای با عنوان "چگونه ترامپ باید درباره ی مسئله ی ایران مذاکره کند" نوشته اند. خود عنوان مقاله ایرادی ندارد. حتی به عنوان یک حامی طرح جامع اقدام مشترک، می توانم اعتراف کنم که توافق (اتفاقاً مانند همه ی توافقات دیپلماتیک) معایب و قیود ضعیفی در خود دارد. ضعف توافق از نظر من پیش از هرچیز در ناتوانی آن برای تمایز بین موارد مهم نقض توسط ایرانیان است. این موارد شامل موضوعات مهمی مانند راه اندازی مجدد برنامه ی غنی سازی اورانیوم گسترده یا ممانعت از کار بازرسی آژانس در سراسر کشور و موضوعات آزاردهنده ی نسبتاً جزئی مانند زیاده روی تولید آب سنگین است. ایالات متحده و متحدینش در قالب گروه ۵ + ۱ برای رسیدن به درک قطعی در مورد چگونگی اداره ی این منافذ جزئی ناتوان بودند و این ناکارایی شرایطی را برای ایرانی ها ایجاد کرد تا محدودیت های توافقنامه را سنجیده و راه های عقب راندن جامعه ی بین المللی را تعیین کنند.
اما لیبرمن و والاس، مانند بسیاری از مخالفان JCPOA (طرح جامع اقدام مشترک) در توصیه های خود آینده ی دور را پیش بینی کرده اند.
مشکل مدنظر آنان با JCPOA فقط به این واقعیت که ایرانیان زیرساخت های غنی سازی اورانیوم راحفظ خواهند کرد تا برنامه هایشان را بعد از سپری شدن محدودیت های بسیار سخت اجرایی کنند، نیست (یک نگرانی مشروع برای بسیاری از ما). بلکه ایرانیان همزمان با پایبندی به JCPOA، با حمایت از تروریسم، سرکوب مردم ایران و بهبود برنامه موشک های بالستیک در حال غلبه بر ایالات متحده هستند. به عبارت دیگر، ایالات متحده شکست خورده است و همچنان از مواخذه ی تهران در خصوص مسائلی که به اندازه ی پرونده ی هسته ای اهمیت دارند، ناتوان است.
برای لیبرمن و والاس، این امر از یک ابرقدرت به وضوح غیر قابل قبول است: آن ها درباره ی ایالات متحده و شرکای اروپایی و عرب آن می نویسند که : "می توان قصور موجود در اقدام جامع مشترک را با تامین امنیت توافق با ایران و تائید تجاوز منطقه ای آن، حمایت دولت از تروریسم و سرکوب داخلی حقوق بشر محدود کرد. در مقابل، لغو تحریم های گسترده و حتی عادی سازی روابط به ایران اعطا شود. "
عواقب امتناع از عدم پذیرش این توافق بزرگ برای ایرانیان چه خواهد بود؟ ساده است: تحریم های بیشتر اقتصادی بر هر بخش صنعتی قابل تصور ایران، مجازات برخی از شرکت هایی که با تصویب JCPOA تحریم ها از آن ها برداشته شده است. نتیجه ی فشارهای شدیدتر بر اجرای JCPOA و حتی وادار کردن کنگره به تصویب مجوز استفاده از نیروی نظامی علیه ایران که دولت ترامپ می تواند از دست زدن به اقدام نظامی در هرزمانی که بخواهد استفاده کند، در صورتی که ایرانیان بازهم در برابر فشارها تسلیم نشوند چیست؟ " درآن هنگام، ترامپ به عنوان رئيس جمهور منتخب گفته است که این توافقنامه را پاره می کند".
لیبرمن و والاس در مقاله ای که ارائه داده اند فراتر از اقدامات قانونی کنگره ی آتی رفته اند. در ماه اخیر، اتاق های فکر و محققانی که همیشه JCPOA را اشتباهی بزرگ توصیف کرده اند با حمایت ایالات متحده، علیه ایران هسته ای، در حال آماده سازی تصویب لایحه ی تحریم گسترده تر ایران هستند و امیدوارند رئیس جمهور ترامپ آن را عملی کند. ایلینا رز لیتین نماینده ی فلوریدا در کنگره، در سخنرانی اش در یک کنفرانس، در خصوص چشم انداز تشدید اقدامات علیه ایرانیان سردرگم بود: "من فکر می کنم ما فرصت خنثی سازی بسیاری از امتیازات مشکل ساز را بیش از آن چه در چند سال گذشته شاهد بودیم، داریم. و من نمی توانم صبر کنم."
رئيس جمهور منتخب دونالد ترامپ در چند ماه آینده پیشنهادات بسیاری در مورد ایران و توافق هسته ای خواهد شنید. در واقع، مشی مورد علاقه ی ترامپ که در مبارزات انتخاباتی اش نیز مطرح شد، این بود که JCPOA را به عنوان یکی از بدترین توافقاتی به شمار آورد که ایالات متحده تا کنون انجام داده است.
باید امیدوار بود که ترامپ عملگرا این بینش و صبر و شکیبایی را برای مجزا کردن پیشنهادهای افراطی که تنها برای ایجاد دشمنی بیشتر بین واشنگتن و تهران طراحی شده اند از پیشنهاداتی که در واقع می تواند دوام و موفقیت توافقات هسته ای ایران را بهبود بخشد، داشته باشد. با این حال، این امیدواری مهم نیز وجود دارد که ترامپ زمانی که جمهوری خواهان درصدد تصویب تحریم هایی هستند که بیشتر ناشی از سیاست هستند تا استراتژی، با قدرت در برابر حزب خود در کپیتول هیل (کنگره) حضور یابد.

 

 

منبع: nationalinterest.org / نویسنده: دانیل آر دی پیتریس

بازگردان به فارسی: کیلان دادور، کارشناسی ارشد تاریخ دانشگاه شهید بهشتی
بازنشر این مطلب با ذکر منبع «فراتاب» بلامانع است.

 

 

 

 

 

نظرات
آخرین اخبار