فراتاب - گروه ادبی: سازت‌ که کوک نباشد،بهترین نت های دنیا را هم که بنوازی گوشخراش است.

سازت که شکست بهترین موسیقی دنیا هم به کمکت بیاید نوای خوشی نداری.

سازم دیرزمانی ست ناکوک است.هر چه کوکش می كنم باز یک‌ نت ِ خارج، دمار از روزگار آهنگ دلتنگی ام در می آورد.

در میان جماعتی دست به ساز می برم.

کتاب نت را باز می كنم و از اولین خط شروع به نواختن می كنم...

نت ها به ترتیب صف آرایی می كنند، هر کدام برای ساز یک صدایی...پیش می روم.نت به نت، خط به خط. آهنگ، جان و روحم را می نوازد..اما...

ناگهان همه چیز رنگ می بازد، سیاه می شود، تیرگی آسمان دلم را پر می كند...

 اولین نقطه سیاه، روزگارم سیاه می شود، شاید رنگ روزگارم‌ را می نوازم، ولی چرا انقدر زیبا می شود، ديگر تا موسیقی فقط یک گام راه است اما توان آن گام نیز نیست.

سراسر دلشوره می شوم وقتی حس می كنم محکوم به عجز خویشم.

نت را دیدم،خواندم ولی روی ساز نیافتمش.هر چه گشتم چنین نت عجیبی روی سازم نبود...

من چه کردم با سازم؟! برای سازش یا سوختن؟!

به گمانم برای سازش عزم جزم کرده بودم ولی چه شد که هرچه زدم،سوختم.

اول دلم سوخت، از هر نوایی که سازم سرخود از هر نتی زد.دلم انقدر سوخت که دودش به چشمان خودم رفت.اشکم جاری شد.دیگر نت ها را ندیدم.انقدر غرق اشکهایم شدم که آب دنیایم را برد.از کنار سازم به کنار تو...

جماعت غرق لذت کذایی صداو نوای ساز شدند و‌من در میان انبوه شان غریب و دل آزرده.

انگار برای آنها معنای آهنگ چیز دیگری ست.چشمان شان را می بندند و با گوش جان می شنوند.

من با چشمان باز شاهد شعله ور شدن خویشم.

اگر سوختن این بود ،پس ارزشش را داشت. لحظه ای کنار خاطراتت اشک ریختن و لبخند زدن.

به سازم دست می كشم،نوازشش می كنم ولی هر لحظه بیشتر آتشم می زند،  بد روزگاری ست،حتی نوازش تو نیز فقط داغ بر دلم گذاشت.

چه اشتراکی بین تو و سازم بود؟! هر دو با هر نت عاشقی که نواختم بیشتر سوزاندید... خواستم بسازم ولی هراس خاکستر شدن امانم را برید.

دیگر نه سازی می نوازم  و نه سوز دلی را تاب می آورم.

بگذار دیگران بنوازند و من سرخوش از همه داغها، برقصم.به هر سازی دست افشانی کنم.بخندم به هر لحظه ای که نوازنده را سوزاند تا من شاد شوم...

دیگر نه سازی میزنم و نه سوزی دارم...

بازنشر این مطلب با ذکر منبع «فراتاب» بلامانع است