به گزارش فراتاب، كتاب «چگونه مي‌نويسم، ۱۰۰ روش از ۱۰۰ نويسنده» امكان آشنايي با فضاي ذهني نويسندگان داخلي و مقايسه آنها با همتايان خارجي را فراهم مي‌كند.
به گزارش خبرنگار ايلنا، مراسم رونمايي كتاب «چگونه مي‌نويسم، ۱۰۰ روش از ۱۰۰ نويسنده» عصر روز ۲۱ ارديبهشت‌‌ماه با حضور كاظم رهبر مترجم و گردآورنده اثر، محمدحسن عليپور و مسعود كازري در سراي اهل قلم بيست و نهمين نمايشگاه بين‌المللي كتاب تهران برگزار شد.
كاظم رهبر در اين نشست، در توضيح چگونگي شكل‌گيري كتاب گفت: آغاز تهيه و جمع‌آوري مستندات اين كتاب به ۱۵ سال پيش برمي‌گردد. زماني كه در روزنامه آفتاب امروز ستوني براي معرفي احوالات روزانه نويسندگان، شاعران، فيلمنامه‌نويسان داشت. براي شخص خودم بسيار جالب بود كه هيچكدام از اين نويسندگان راه و روش مشابهي براي خلق اثر نداشتند.
رهبر اضافه كرد: ستون مذكور در روزنامه آفتاب امروز، ۴۵ نويسنده را معرفي كرد و بعد از بسته شدن روزنامه بنابر پيشنهاد دوستان تصميم گرفتيم مطالب اين ستون‌ها را در قالب يك كتاب منتشر كرده تا در دسترس مخاطبان و علاقه‌مندان به نويسندگي و نويسندگان قرار داشته باشد. البته تعداد ۴۵ نويسنده به نظرمان كافي نيامد و بنا شد تعداد نويسندگاني كه قرار است در كتاب از آنها صحبت شود را به ۱۰۰ نويسنده افزايش دهيم. علاوه بر اين قرار شد اين اثر نخستين مجلد از يك مجموعه شش‌جلدي براي معرفي روش‌هاي نويسندگي نويسندگان مختلف باشد.
اين مترجم يادآور شد: تهيه و آماده‌سازي مستندات مربوط به نويسندگان جديد نيز نزديك به يك سال طول كشيد و نهايتا در كتاب، راه‌ها و سبك‌هايي كه ۱۰۰ نويسنده براي خلق اثر استفاده مي‌كنند نيز در اختيار مخاطب قرار داده شد. در روند تهيه اثر حتي به اين نتيجه رسيديم كه تنها به ترجمه اكتفا نكنيم و از نويسندگان داخلي هم نام ببريم. به همين دليل از نويسندگاني مثل محمود دولت‌آبادي، احمد محمود، جواد مجابي و ابراهيم يونسي هم كمك گرفتيم.
در ادامه برنامه حسن عليپور درباره كتاب «چگونه مي‌نويسم، ۱۰۰ روش از ۱۰۰ نويسنده» اظهار داشت: من از ديد يك خواننده و ويراستار به كتاب نگاه مي‌كنم. ويژگي اصلي اين اثر آشنا كردن خواننده با جهان داستاني و زندگي شخصي ۱۰۰ نويسنده است كه فرصتي براي شناخت بيشتر از نويسندگان محبوب خواننده را در اختيار او قرار مي‌دهد. در واقع كتاب اين امكان را به خواننده مي‌دهد كه فضاي فكري، ذهني و داستاني اين ۱۰۰ نويسنده را درك كند.
عليپور با اشاره به اين نكته كه با اين كتاب امكان آشنايي با فضاي ذهني نويسندگان داخلي و مقايسه آنها با همتايان خارجي‌شان نيز وجود دارد، تصريح كرد: با مطالعه كتاب «چگونه مي‌نويسم، ۱۰۰ روش از ۱۰۰ نويسنده» مي‌توان فهميد دغدغه‌هاي ذهني نويسندگان ايراني چه تفاوتي با نويسندگان خارجي دارد. در ثاني مي‌توان بررسي كرد كه شباهت‌هاي سبكي و ذهني بين نويسندگان ايراني با يكديگر و خارجي‌ها با يكديگر چگونه است و آيا سياست‌هاي يكدست‌سازي كه كم و بيش براي حوزه‌هاي مختلف در كشور اعمال مي‌شود، بر نويسندگان و ساختار ذهني و نگارشي آنها تاثيرگذار بوده يا خير؟
اين نويسنده و منتقد افزود: اصولا در كشور ما چارچوب‌هاي ايدئولوژيك و گفتمان مسلط ثابتي وجود دارد كه مي‌تواند ذهن فعالان فرهنگي را هم قالب‌بندي كند. اين كتاب نشان مي‌دهد كليشه‌بندي‌ها در آثار ترجمه چندان جايي ندارد اما در بين نويسندگان داخلي ديده مي‌شود. مخصوصا زمان بيان مقولاتي مثل عشق، عاطفه، زندگي، بروز عواطف، رضايت از زندگي و... برخي از همين چارچوب‌ها هم باعث ركود و رخوت نويسندگي و ادبيات ايراني مي‌شوند.
عليپور تفاوت ديگر نويسندگان ايراني و خارجي كه در كتاب به آن اشاره شده را نوع نگاه به نويسندگي به عنوان يك شغل دانست و بيان كرد: در بين نويسندگان خارجي مي‌بينيم كه نوشتن و نويسندگي يك شغل و محل كسب درآمد براي آنها محسوب مي‌شود، حتي اگر شغل ديگري مثل كشاورزي، انتشاراتي و... داشته باشند. در واقع درآمد اصلي نويسندگان خارجي از راه نوشتن است اما نويسنده ايراني هنوز نمي‌تواند نوشتن را يك شغل و محلي براي امرار معاش بداند. اين مسائل در كنار تيراژ پايين كتاب نشان مي‌دهد وضعيت شغل نويسندگي در كشور مناسب نيست.
منبع:روزنامه اعتماد
